Do tej pory raczej zachwalałam swoje miasto. Podoba mi się, że mamy tu gdzie się opalać, gdzie kąpać, gdzie wyjść na spacer. Nie jest najbrzydsze, ma swój urok i nie pieklę się już nawet, że nie mamy tu porządnej kawiarni (no dobra, może jednak się trochę pieklę, bo jedyną kawiarnią jest Empik Cafe w centrum handlowym... no hellou, w dużym mieście taka posucha?!). Wszystko mi tu pasowało do czasu pierwszego spaceru z synem. 

O miasto moje, a tak cię ceniłam! Okazuje się jednak, że zawodzisz mnie teraz po całej linii.

Podróż z wózkiem przez moje miasto to jakaś całkowita katorga! Zwykłe wyjście do sklepu zmieniło się w podróż życia z prostego powodu - Dąbrowa Górnicza nie jest przystosowana w żaden sposób do jazdy wózkiem. Wszędzie schody, na których nie ma nawet szyn dla wózków. A jeśli są szyny to często tak niewymiarowe, że spora część dziecięcych czterech kółek po prostu do nich nie pasuje (ostatni spacer z Maryś mi to uświadomił wybitnie, kiedy musiałyśmy obchodzić centrum naokoło, zamiast skorzystać z przejścia podziemnego). 

Moje dotychczasowe trasy zmieniły się całkowicie, właśnie z powodu wózka. Do sklepu już nie mam 300 metrów. Teraz muszę przejechać trzy razy więcej. I nie to, żebym wybierała jakieś luksusowe trasy, absolutnie! Wybieram takie, którymi da się po prostu dojechać do celu i na których nie ryzykuję wstrząsu mózgu u Młodzieńca. Już pal licho z wertepami, krzywymi chodnikami, krawężnikami co 20 metrów - mam dobre amortyzatory w wózku! Ale alternatywą dla tras okraszonych nieprzystosowanymi schodami są tylko trasy wiodące do oporu na około. Mam wrażenie, że im bardziej na około tym zabawniej, miasto ma ubaw z moich zmagań. 

Nie dziwię się już, że kobiety po ciąży u nas szybko zrzucają zgromadzone przez 9 miesięcy kilogramy. Ilość pokonywanych przez nie kilometrów w ciągu kilku pierwszych lat dziecięcych wystarczyłyby do obejścia Polski wzdłuż, wszerz i naokoło kilka razy. 

Chyba nie muszę uprawiać joggingu. Wystarczy spacer do piekarni co rano.