Mój roboczy post do zapisywania ciekawych linków w końcu nadaje się do pokazania. Tak już mam, że przeglądając sieć, kiedy trafię na coś, czym mogłabym się z wami podzielić, odpalam bloggera i zapisuję linki w jednym poście. Potem wystarczy opublikować  i się cieszyć :)

Stwierdziłam też, że czas na zmianę nazwy tego typu postów, bo zrobił mi się straszny bałagan na blogu ostatnio. Najwyższa pora zrobić porządki i na pierwszy ogień idą linkowane posty. Od dziś ten cykl będzie miał swoją własną nazwę i własną kategorię - Internetów Kopalnia (wiecie, to pewnie dlatego, że mieszkam po tej Śląskiej stronie Polski ^^)

Catherine porównuje pracę na etacie i pracę na własny rachunek pod kątem godzin pracy.

We Wrocławiu odbył się Festiwal Kolorów, o czym można przeczytać u Mo bloguje (na dodatek robi piękne zdjęcia!). Poza tym Mo pisze również o tym, jak zmotywować się do ćwiczeń - warto przeczytać i się zainspirować do ruszenia tyłka sprzed monitora ;)

Edyta napisała dwa fantastyczne teksty: jeden dotyczący pierwszych urodzin jej córki - Hani oraz drugi, gościnnie u Krufki, na temat jej przepisu na piękno.

Świetny wywiad z Martyną Wojciechowską o rodzicielstwie.

Wesela! Ostatnio totalnie wsiąkłam w oglądanie pięknych, ślubnych reportaży! Np. o weselu w stodole, wiejskim weselu, czy skromnym islandzkim weselu.

Blog jak malowany - urzekł mnie na maxa od pierwszego wejrzenia! 

Blog SillyGrrl, w którym znaleźć można mnóstwo porad dotyczących freelancingu, blogowania (pod kątem zarówno merytorycznym jak i technicznym), organizacji czasu itp. Sarah - jego autorka jest szalenie inspirującą osobą!

Paweł Opydo napisał dobry tekst o tym, jak zostać znanym blogerem ( Zombie Samurai jest z resztą według mnie najładniejszym i najczytelniejszym blogiem w blogosferze, więc dodatkowo polecić mogę jeszcze prezentację Pawła pt. "Jak stworzyć ładny blog?")

Czego Dana z Wonder Forest nauczyła się o blogowaniu?

Mocny, niezły tekst Idy z MojaTrawa o blogach, blogerach, hejterach i w ogóle internetach z bardzo dobrej perspektywy. . 

Kilka rad jak używać hashtagów na fejsie, które od jakiegoś czasu zyskują na popularności. 

Na dziś to tyle. Nie obiecuję wymuszonej regularności tego typu postów z prostej przyczyny - są dni kiedy w internecie nie sprawdzam niczego poza pocztą i facebookiem, albo nawet nie odpalam komputera, więc szukanie potem na siłę fajnych linków mnie nie bawi. Wolę, żeby to były rzeczy, które naprawdę mnie zainteresowały i chcę się nimi dzielić. Ot co, cała polityka! 

A tymczasem idę dalej korzystać ze snu Potomnego i wieszać pranie. Spokojnie, nie wirtualnie w jakimś WashVille, tylko w łazience. Hej! 

Myślałam, że tylko kiedy jest się rodzicem małej, słodkiej dziewczynki dopada ta ciuszkowa mania. Wiadomo, moda dziecięca dla dziewczynek to sama słodycz, rozkosz i w ogóle cud, i miód. Wydawało mi się, że w tym natłoku różowatowości i śliczności, mali faceci są niesamowicie poszkodowani. 

Nic bardziej mylnego! 

Od jakiegoś czasu świruję na punkcie ubranek dla mojego małego mężczyzny. Skoro nieźle idzie mu trzymanie głowy, to musi przecież widzieć , jak się za nim dziewczyny oglądają ;) 

1, 3, 6, 8, 9 - NEXT  | 2, 5 - RESERVED | 4 - H&M | 7 - ZARA

Urodzenie dziecka nie było moim marzeniem. Było dla mnie jakąś odległą oczywistością, że dzieci mieć będę, jednak nie chciałam, żeby było to zbyt szybko. Wiadomo, tłumaczyłam się zawsze młodością, brakiem odpowiednich warunków finansowych, brakiem instynktu macierzyńskiego, chęciami na wykorzystanie młodości. 

Bałam się, że coś mi umknie, że będę musiała z wielu rzeczy zrezygnować, być odpowiedzialna za małego człowieka, za jego wychowanie i bezpieczeństwo, za jego życie. Bałam się, że macierzyństwo to koniec wolności, że moje małżeństwo na tym ucierpi, że ucierpią moje przyjaźnie, moje plany i marzenia. Bałam się, że będę ofiarą własnego dziecka i że nie będę w stanie go pokochać. 

Pojawienie się dwóch kresek na teście ciążowym wcale nie rozwiązało sprawy. Wcale nie pokochałam wtedy swojego dziecka, ani nie skakałam z radości. Płakałam cicho w środku, że muszę dorosnąć bardziej, niż bym chciała. Oczywiście wraz z postępowaniem ciąży, kolejnymi badaniami usg, podczas których widziałam swojego syna i słyszałam bicie jego serca, z kolejnymi uderzeniami z wewnątrz moje czucie i myślenie się zmieniało. Dojrzewałam razem ze swoim dzieckiem. Na początku ósmego miesiąca napisałam post z aktualizacją ciążową, w którym te doświadczenia opisywałam (można go przeczytać TUTAJ). Nie spodziewałam się jednak wtedy tego, co miało nastąpić równo z urodzeniem Filipa.

Nie płakałam ze wzruszenia, kiedy położna położyła mi syna na klatce piersiowej. Nie śmiałam się też szaleńczo. Byłam oszołomiona - myślę, że to dobre określnie. Wciąż do mnie nie docierało, że stałam się mamą. Brałam syna w ramiona, przystawiałam do piersi, głaskałam po głowie i policzkach, ale wewnątrz mnie był całkowity chaos. Potem pojawił się baby blues, depresja poporodowa i walka z samą sobą o miłość do dziecka. Pierwszy miesiąc mojego macierzyństwa był zawieszeniem w czasoprzestrzeni. Zajmowałam się synem z automatu, choć bardzo zależało mi, żeby się w tym wszystkim spełniać. Chciałam karmić piersią i kiedy było z tym pod górkę, załamywałam się. Syn był niespokojny, płakał, a ja nie wiedziełam o co mu chodzi. Płakałam razem z nim. Kiedy wstawałam w nocy, karmiłam go, on usypiał, ale budził się kiedy odkładałam go do łóżeczka, miałam ochotę potrząsnąć nim i zacząć krzyczeć. Nie robiłam tak, ale zamiast tego ukradkiem wycierałam płynące łzy i po cichu żałowałam. 

Były też dni, które nazywałam dobrymi, a które w rzeczywistości były po prostu dniami bez płaczu. Mijały szybko i łatwo było je zburzyć, wystarczyło tylko słowo. 

Pewnie dlatego w tamtym czasie, na blogu pojawiły się tylko dwa wpisy. 

Kiedy mój syn pierwszy raz się do mnie uśmiechnął podczas przewijania, dostałam wiatru w żagle. Moje serce stopniało. Miał wtedy trzy tygodnie, a to była najpiękniejsza chwila mojego życia. Wtedy poczułam, że jestem mamą pełną parą. Ustabilizowało się też moje karmienie piersią i mogłam dzięki temu emocjonalnie odpocząć. Patrzyłam na swoje dziecko i w końcu czułam, że jest moje. Przyszła miłość i pierwsze tygodnie przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. Równo z prawdziwą, matczyną miłością przyszła też cierpliwość, pogoda ducha i łagodne podejście do życia. Przestałam się potępiać i myśli w stylu "jestem złą matką" musiały ustąpić pod naporem nowego, olbrzymiego uczucia, jakie się we mnie wyzwoliło. Pokochałam swojego syna bardziej, niż mogłam to sobie kiedykolwiek wyobrazić i stałam się szczęśliwa z jego obecnością. 

Być może weźmiecie mnie za wyrodną matkę. Być może zostanę potępiona za tą dobijającą szczerość, ale taka jest prawda, że Don Filipko stał się nieodłączną częścią mnie nie od razu. W świecie, w którym matki pokazywane są albo jako super dobre, kochające i oszalałe na punkcie swoich dzieci, albo złe, wyrodne i krzywdzące, kobieta która czuje wielką pustkę jest całkowicie zagubiona i myśli, że bliżej jej do ciemnej strony macierzyństwa. Przecież powinna kochać potomka od pierwszej sekundy, a kiedy fajerwerki się nie pojawiają, zaczyna się pikowanie w dół z olbrzymią prędkością, które grozi emocjonalnym roztrzaskaniem. Najczęściej nie ma też nikogo, kto by powiedział młodej mamie, że to się zdarza, że to normalne, że przecież hormony, że wycieńczenie po porodzie i takie tam. Młody tata tego zazwyczaj nie wie, z resztą sam się musi mierzyć z nową sytuacją. 

Moje życie wcale nie rozpadło się po urodzeniu Don Filipka. Moje małżeństwo też na tym nie ucierpiało. Nie zrezygnowałam z żadnych marzeń i wcale wyjątkowo nie zwolniłam tempa swojego życia. Wręcz przeciwnie! Ten mały człowiek motywuje mnie do dalszego rozwoju, do dalszej pracy i do życia pełnego wrażeń. Nie rezygnuję ze spotkań, choć teraz wyjście z domu wymaga ode mnie lepszej organizacji. Z mężem układa nam się lepiej, niż kiedykolwiek wcześniej. Mam większe plany i większe marzenia niż dotychczas i więcej zapału do ich realizacji - mój syn mnie napędza. 

I przenigdy nie wróciłabym do stanu przed zajściem w ciążę. 

Don Filipko jest wdzięcznym modelem. Na Instagramie (klik) można złapać trochę jego ujęć, bo rozpływam się na każdym kroku i najchętniej bym fotografowała każdy uśmiech, każdy grymas, każdą minę. Kiedyś śmiałam się z ludzi mających bzika na pukcie swoich dzieci... dziś jestem jednym z nich.

Chodzimy na spacery, robimy z synem razem zakupy, odwiedzamy znajomych, pracujemy razem. Don FIlipko jest nieodłączną częścią mnie, ja nieodłączną częścią jego. I chociaż mój organizm ewidentnie daje mi znać, że chciałby się wyspać raz a porządnie, nie zamieniłabym ostatnich miesięcy na nic innego.



Żyję całkiem zdrowo. Chciałam po urodzeniu Filipa podjąć się wyzwania u Aliny, ale czytając je kolejno doszłam do wniosku, że większość z tych rzeczy automatycznie zaczęła funkcjonować w moim życiu. Może tylko pozwalam sobie za dużo ze słodkościami, a to wszystko przez to, że ostatnio cały czas piekę ciasta z owocami (oszalałam na ich punkcie!), ale zażywam sporo ruchu (ćwiczę!), piję dużo wody (często więcej niż 1,5 litra dziennie), jem sensowne śniadania, zajadam się owocami i warzywami, a pozytywne myślenie to nieodłączny aspekt mojego życia.

Niestety moje wakacje w Gdyni odpadają w tym roku. Umówiona wizyta u lekarza Filipa nam to niestety uniemożliwia. Ale może jakieś kilkudniowe "agro-wczasy" uda nam się uszczknąć? Zobaczymy.

Póki co jest pięknie!
I myślę, że będzie jeszcze piękniej!