Żyjemy w czasach ogólnie dostępnych informacji, kiedy łatwo wymieniać się opiniami, poleceniami czy doświadczeniami. Wystarczy wstukać w wyszukiwarkę zapytanie i znajdujemy miliony odpowiedzi. Sama tak robię, notorycznie wyszukuję jakichś informacji w sieci, wujek Google zna mnie przez to na wskroś i jego algorytmy wyprzedzają moje palce pędzące po klawiaturze, zazwyczaj wie o co chcę zapytać zanim skończę wpisywać pierwszy wyraz.

No, ale przychodzi czasami taka chwila, że pytanie przerasta możliwości wyszukiwarki, wśród znajomych nie ma żadnego eksperta w temacie, biblioteka nieczynna albo nie posiada odpowiedniej literatury, więc można by zasięgnąć opinii innych. Przyznałam się kiedyś, w poście o dwudziestu faktach na mój temat, że słabo mi idzie zadawanie pytań. Po prostu tego nie lubię i w sumie nie dziwię się sama sobie, kiedy w sieci zderzam się z odpowiedziami przechodzącymi najśmielsze oczekiwania.

TEGO DOWIESZ SIĘ NA SWÓJ TEMAT:

1. Wszystko robisz źle

To najczęściej dotyczy mamusiowych forów. Nie wszystkich, bo nie chcę generalizować i wiem, że jest sporo miejsc w sieci, a nawet w grupach na fejsie, gdzie można znaleźć pomoc i merytoryczne odpowiedzi na swoje pytania, ale chyba wszędzie znajdą się jednostki, które będą za wszelką cenę udowodnić ci, że wszystko czego się dotkniesz robisz źle. Karmisz piersią - źle, karmisz MM - źle, śpisz z dzieckiem - źle, nie śpisz - też źle, szczepisz - źle, nie szczepisz - źle, puszczasz bajki - źle, nie masz telewizora - też źle.

2. Jesteś głupia, a twoje pytania idiotyczne

"Po co w ogóle zadawać takie pytania?", "Czego tu nie rozumieć?", "Nigdy nie zrozumiem takich pytań"- takie komentarze czasami czytam, jak ktoś zadaje pytania w różnych grupach na fejsie. Ostatnio akurat takie perełki znalazłam w grupie o pedagogice Montessori, gdzie padło pytanie o swobodną zabawę dziecka. Jako osoba, która też nie zna się w tym temacie pewnie zadałabym identyczne pytanie, zwłaszcza że gdzieś mi się w głowie obijała ta myśl. Tymczasem autorka pytania dowiedziała się, że jej pytanie jest bzdurne, głupie i w ogóle co ona szuka w tej grupie jak nie ma o niczym pojęcia. Smutne to.

3. Musisz iść do psychologa/psychiatry albo ogarnąć swoje życie w jeden, konkretny, polecany przez odpowiadających sposób.

Następny przykład z grupy na fejsie na temat pedagogiki Montessori. Jako laik totalny zapytałam jak wprowadzać pewne elementy w życie mojego dziecka. Chodziło mi o aktywności pomagające w polaryzacji uwagi, skupieniu itp. Uznałam za istotne zawrzeć informację o tym, że syn mój jest mega ruchliwy i przy okazji mega nerwowy, i przyznać się też do tego, że popełniliśmy sporo błędów wychowawczych i z tego tytułu dziecię moje najchętniej oglądałoby bajki cały dzień. Efekt?

Dostałam cała analizę swojego życia, moich problemów, mojej niekonsekwencji i głupoty. Poradzono mi zaprowadzić syna do psychologa w związku z nerwowością i wyrzucić telewizor mojemu teściowi z jego salonu. 

(żeby nie było, że ta grupa taka straszna jest - dostałam też sporo pozytywnych odpowiedzi, słów wsparcia i merytorycznych porad ^^ nie tylko takie kwiatki jak wyżej, ale analizowanie mojego prywatnego życia i relacji w moim domu mocno wytrąciły mnie z równowagi)

4. Nie nadajesz się do niczego, odpuść sobie

Lubię grupy wsparcia. Natalia z JestRudo na przykład stworzyła taką grupę o tematyce fotografii i można się stamtąd na prawdę wiele dowiedzieć, znaleźć pomoc i poprawić umiejętności. Mam wrażenie, że mimo wszystko w każdej grupie pojawiają się takie ludzkie trolle, co to muszą dodać komentarz, który zachęca co najwyżej do rzucenia wszystkiego w kąt. Okazuje się bowiem, że Twoje prace są słabe/przeciętne/kiepskie i w ogóle "z czym do ludzi?", powinieneś zaprzestać wszelkich prób rozwoju bo jesteś do dupy i tyle. A przecież każdy kiedyś zaczynał od czegoś...

5. Jesteś szmatą, lafiryndą i lampucerą.

To hit. Nawet najbanalniejsze pytanie może spowodować lawinę nieprzyjemnych komentarzy. Szukałam kiedyś informacji jak zmyć kredki bambino ze ścian. Nie byłam pierwszą poszukującą, przede mną spora ilość mam zadawała takie pytania, więc trafiłam na kilka ciekawych forów. Tam dowiedziałam się, że panie, które nie potrafią sobie poradzić z mażącym po ścianach dzieckiem to głupie pindy, co dziecka od ściany nie umieją trzymać z daleka, albo że to lampucery i lafiryndy, co się na rodzicielstwie ani prowadzeniu domu nie znają.

Serio. Od kredek bambino do lafiryndy - ludzka logika zawsze mnie zaskakuje.

Z tymi pięcioma rzeczami spotkałam się ja i w sumie często z powodu takich odpowiedzi nie chce mi się pytać już o nic. Mam trochę inną politykę w życiu i wyznaję, że zachęcenie może dużo więcej niż korygowanie. Może dlatego nie jestem w stanie zrozumieć, skąd w ludziach potrzeba sprowadzenia innych na niższy poziom.

A Wy zadajecie pytania w internecie? Z jakimi kwiatkami Wy się spotkaliście?

Czekam. 

Rozpoczął się okres głośnego tykania zegarka i spodziewania się wybuchu bomby o każdej porze. Chociaż ja wiem, że jeszcze przynajmniej tydzień, może dwa. Potem niech się dzieje wola nieba.

Wracałam myślami ostatnio do pierwszej ciąży, do emocji, do myśli, które mi towarzyszyły. Teraz jest tak bardzo inaczej. Dwa zupełnie różne światy.

Nie czuję stresu ani presji. Ciągle mam coś jeszcze do zrobienia, coś co musi być załatwione przed godziną zero, a nie jest nijak związane z porodem. Myśli mi krążą wokół setki innych tematów. Brzuch mi opada, szyjka się skraca, a ja powtarzam "jeszcze nie teraz". Nawet imienia wciąż  nie wybraliśmy. W telefonie mam plik ściągnięty ze strony MSWiA ze statystykami nadawanych imion, ale ciągle na nic się nie zdecydowaliśmy. Na suszarce wciąż wiszą te mikroskopijne ubranka, czekają na prasowanie, składanie i upchnięcie ich gdzieś (na przykład w komodzie, której też wciąż nie kupiliśmy ^^), a walizka stoi w jakimś kącie, przygnieciona kartonami, z których chcę jeszcze zrobić Filipowi domek. Chcę zdążyć. 

Przestałam się stresować czy czeka mnie w końcu cesarskie cięcie czy dam radę rodzić naturalnie. Pół roku temu jeszcze bym narzekała, marudziła i biadoliła, że chcę naturalnie za wszelką cenę, a dzisiaj? Dzisiaj zależy mi na tym, żeby było dobrze dla nas obu, po prostu. I im szybciej tym lepiej, ale nie wcześniej niż za tydzień, bo plany mam jeszcze do zrealizowania. 

I nie boję się jak kiedyś. Nie zastanawiam się jak to będzie. Odbijam od siebie od razu komentarze w stylu "jeszcze zobaczysz..." i pielęgnuję w sobie wiarę, że będzie fantastycznie, a ja dam sobie radę i wejdę w swoim rodzicielstwie na poziom wyżej. Zaplanowałam sobie trzy miesiące emocjonalnego urlopu od wszystkiego, czym się zajmuję i wierzę, że znajdę nowy rytm dla swojej rodziny. Dla siebie.
Nie panikuję. Chociaż to dla mnie, jedynaczki, całkiem nieznane wody, czuję głęboki pokój w sobie. Czuję się we właściwym miejscu, o właściwej porze.

Paradoksalnie, mimo że nigdy w życiu się gorzej fizycznie nie czułam przez tak długi okres czasu, wiem że przede mną najlepsze chwile. Najlepszy rok ze wszystkich dotychczasowych. Czuję przełom w kościach! 

Tydzień mi minął pod znakiem wizyt u lekarzy ze sobą i z Don Filipkiem. To chyba była moja główna aktywność - podróżowanie od przychodni do przychodni przez 4 dni pod rząd. Końcówka ciąży to nienajlepszy okres na takie wojaże, wracałam z nich styrana jak po ciężkiej, fizycznej pracy, ale skoro trzeba.

Zmiana pediatry była chyba najlepszą decyzją, jaką podjęłam w tym miesiącu. Pani doktor w pięć dni wyciągnęła mojego małego chłopaka z zapalenia oskrzeli i byliśmy u niej na dwóch kontrolach. Dacie wiarę, że poprzednia lekarka miała gdzieś kontrolowanie procesu leczenia? Teraz co prawda muszę pokonywać parę dobrych kilometrów zamiast stu metrów, ale Baby no.2 też zostanie jej pacjentką. 

Przy okazji tych lekarskich podróży udało nam się z Don F. zaliczyć kilka placów zabaw, bo dziecię moje stęsknione za zabawą na świeżym powietrzu. A że w końcu dopisała zima (na chwilę, bo na chwilę, ale zawsze to coś!) to nawet na sanki udało się wyjść. Pierwszy raz! 

Gdyby nie moje wielorybie gabaryty to sama chętnie pozjeżdżałabym na jakimś "dupolocie" ;) Dobrze pamiętam jak jakieś dziesięć, może dwanaście lat temu codziennie zjeżdżałyśmy z osiedlowych górek razem z moją mamą i innymi znajomymi z Klubu pod Zdechłym Azorkiem (wiecie, taka osiedlowa ekipa posiadaczy psów wychodząca na spacery o jednej, stałej, wieczornej porze i spędzająca ten czas razem^^). Nie ważne ile kto miał lat, jeździli wszyscy, czasami tak do północy :)

W zeszłym tygodniu w ogóle była u nas najwspanialsza zimowa aura z możliwych. Sypało grubym, puchatym śniegiem, który potem skrzypiał pod nogami. W sobotę rano był duży mróz i świecące słońce. Idealna wersja zimy jak dla mnie. Z wielką chęcią pędziłam z samego rana, z czerwonymi policzkami od tego mrozu, do piekarni kupić świeży chleb. 

Kiedyś wydawało mi się, że nie lubię zimy. Zmarzluch ze mnie i pewnie dlatego tak myślałam, zwłaszcza że nie było mi po drodze z czapkami, szalikami czy ciepłymi kurtkami. Wiecie, taki urok nastoletniej głupoty :) A dzisiaj żałuję strasznie, że już nie ma takich mrozów jak z licealnych czasów, kiedy nawet rzęsy nam zamarzały w drodze do szkoły. Marzy mi się śnieg do kolan ostatnio, a tymczasem wróciły plusowe temperatury, zaczął padać deszcz i pozostały mi wspomnienia po śniegu i przemoczone buty ;)

Na moim prywatnym koncie facebookowym ktoś odkopał zdjęcie, które wrzuciłam po urodzeniu Filipa i pojawiły się komentarze, gratulacje, lajki i zrobiło się drobne zamieszanie. Niniejszym oświadczam, że my z Baby no.2 nadal w dwupaku i ja mam w planach być w dwupaku jeszcze przynajmniej do niedzieli ;) Potem niech się dzieje wola nieba :)

To był trudny tydzień. W weekend epicko opracowałam sobie plan na niego, po czym w poniedziałek Don Filipko wstał z gorączką, wielkim kaszlem i śpikiem po kostki. 

Arrivederci plany, umówione spotkania, sprawy do załatwienia i praco do wykonania. Przyznam szczerze, że witki mi opadły, bo na prawdę chciałabym dociągnąć wszystkie sprawy do końca, zanim nastąpi godzina zero, a czasu pozostało mi niewiele. Domowa kuracja nijak chłopakowi nie pomagała, a ja tak bardzo nie chciałam iść z nim do naszej lekarki, że postanowiłam w ostatniej chwili zmienić pediatrę. Spośród jakichś trzydziestu propozycji pediatrów na fejsie, których polecili mi znajomi, wybrałam jedną panią doktor, która okazała się strzałem w dziesiątkę. Myślę, że długość naszej wizyty u niej odpowiadała wszystkim wizytom razem wziętym u poprzedniej lekarki. Nikt nigdy (poza panią neonatolog w szpitalu) nie zbadał Don Filipka tak dokładnie jak nasza nowa pani doktor. 

Na prawdę dobry pediatra to skarb!

Więc leczymy się intensywnie i po trzech dniach kuracji widać znaczną poprawę. Jutro kontrola i po cichu liczę, że jeszcze w tym tygodniu mogłabym oddelegować chłopaka do żłobka, choćby na jeden dzień, bo poza tym, że chory to jeszcze ze wzmożonymi atakami histerii, która mnie już psychicznie wykańcza. Jego histeria plus moje hormony i mam ochotę razem z nim walić głową o podłogę. 

Już byłam bliska spisania tego tygodnia na straty, ale w piątek mąż mi zrobił niespodziankę i wziął dzień wolny. Ja odpoczęłam trochę, on wysprzątał mieszkanie, po czym wyciągnął nas do bawilandii, żeby zasiedziany w domu chłopak miał chwilę dla siebie i dziecięcego wariactwa. 

A kiedy wróciliśmy do domu, niczego nie świadoma ja zostałam wrobiona jak nigdy, bo w pokoju zastałam bandę szalonych dziewczyn z wypchanymi ciążowymi brzuchami, które zrobiły mi baby shower ;) Moja mina musiała być bezcenna, bo nie jestem osobą, którą łatwo czymkolwiek zaskoczyć, Teraz jak wiążę fakty wychodzi na to, że tygodniami to przede mną ukrywały. I to w komitywie z moim mężem!

Dobrze jest mieć przyjaciół :) I ogarnęły całe to moje niezorganizowanie ciążowe, zaopatrzyły we wszystko i ubłogosławiły maksymalnie! Więc mogę spokojnie iść już rodzić :) Zaśpiewały mi najbardziej epicką piosenkę świata napisaną o mnie (Marzena - trafiona w dziesiątkę!), upiły mnie bezalkoholowym ponczem i próbowały wymyślić imię dla Baby no. 2 (wciąż nie mamy ^^') i naładowały mi akumulatory na maxa. 

Mam nadzieję, że ten tydzień będzie łatwiejszy. I łaskawszy!

Niedziela.

Godzina dwudziesta.

Po świetnym nabożeństwie wstępuję jeszcze do piekarni po świeży chleb. Chłopaki moje będą zajadać na kolację i śniadanie. Strasznie dużo ludzi na deptaku, krążą między Biedronką, monopolowym i osiedlową spelunką. Idę pewnie przed siebie, z chlebem pod pachą. Jest ciemno i mgliście, ledwo widać blokowisko przede mną. Im bliżej domu tym ciemniej i chłodniej, i żadnych ludzi po drodze. Taki urok mieszkania na samym krańcu miasta.

Dzwonię do koleżanki. Mamy się umówić na wspólne zakupy. Poza tym przyjemniej się idzie w tej mgle słysząc znajomy głos. Jestem już blisko domu, może pięćdziesiąt metrów. I wtedy się zaczyna.

Huk, wystrzały i uderzenia. Nic nie widać, a słychać jakby niebo się waliło. Tam przede mną, tuż, tuż za moim domem, za lasem. Tysiące myśli pojawiają mi się w głowie. Coś wybuchło? Butle z gazem? Może jakiś magazyn się pali? Za lasem przecież Castorama, Makro, magazyny, zakłady. A może jakieś wojny gangów? Wystrzelać się postanowili, pozabijać wzajemnie.

Przypomina mi się sen niedawny. O wielkim pożarze, ucieczce i ratowaniu życia swego dziecka. Trochę podcina mi wtedy nogi. Ja tu, a tam moi mężczyźni. W domu, może nie wiedzą co się dzieje, nie słyszą tego hałasu.

Dobija się do mnie głos w telefonie. "Co to? Ten huk! Jakieś wybuchy koło mnie".

"Jak to koło Ciebie? Przecież to w przeciwnym kierunku niż mój dom, ten las, te magazyny..."

Czuję się skołowana. Jest ciemno, mgliście i głośno od niezidentyfikowanych strzałów. Zaczynam myśleć o ludziach z Ukrainy, którzy są częścią jednego z naszych kościołów. Przecież oni od tego uciekli właśnie. Od strzałów, niepewności jutra, ciemnych chmur zasłaniających słońce. Zostawili wszystko żeby ratować życie. Mam przed oczami krótki filmik, który ostatnio wyświetlał mi się na facebooku o tym, jak wiele dzieci rodzi się w strefie wojny. Kobietę, która skurcze porodowe przeżywa musząc przedostawać się przez jakieś kamieniste wzgórze. W niepokoju, z przerażeniem w oczach, podczas gdy ja wieczorami w ciepłym fotelu przeglądam oferty szpitali, czy mają piłki, worki sako albo wannę. Przypomina mi się historia z dzieciństwa babci, o ucieczce z ostrzeliwanego pola kapusty. Ona mała, drobna, z braćmi na polu, w czerwonym płaszczyku i uzbrojony samolot wystrzeliwujący serię pocisków, przestrzeń wypełniona rozrywaną kapustą. Przecież to nie było tak strasznie dawno.

Patrzę na moje śpiące dziecko i tak bardzo nie chcę, żeby kiedykolwiek przydarzyło się to jemu. Ten strach, niepewność jutra, zrujnowana rzeczywistość i zgaszony uśmiech. Myślę o dziecku, które mam w sobie i modlę się, żeby miało spokojne dzieciństwo, pełne miłości. Chcę wszystkiego co najlepsze dla nich, dla siebie, dla swojego męża. Chcę najlepszych rzeczy dla mojej rodziny i przyjaciół, dla sąsiadów czy sprzedawczyni w warzywniaku. Nie chcę smutku, niedoli i niedomagania.

Zamykam oczy, wciągam głęboko powietrze i odganiam te troski. Nic nie wybucha, nic się nie pali, nikt nie postanowił się pozabijać na ulicach. Jest cisza i spokój. Robię sobie herbatę i przypominam sobie słowa:

Jestem bowiem świadomy zamiarów, jakie zamyślam co do was - wyrocznia Pana - zamiarów pełnych pokoju, a nie zguby, by zapewnić wam przyszłość, jakiej oczekujecie. [Jer. 29:11]

Jest w porządku. Moja rodzina jest bezpieczna, ja jestem bezpieczna. Mogę położyć głowę na poduszkę i dziękować Bogu, że nie mieszkam w Syrii.

Dzień później dowiaduję się, że to były fajerwerki z okazji WOŚPu. Serio? Przy widoczności równej dwa procent trzeba było wystrzelić tysiąc pięćset strzałów?

Poprzedni tydzień był dla mnie mocno nierówny. Z jednej strony w miarę produktywny i obfitujący w nowe pomysły i rozwiązania, a z drugiej senny, z domieszką mocnego spadku nastroju i chwilowego zrezygnowania. Taki chyba urok trzeciego trymestru. Na szczęście weekend był najmocniejszą stroną tamtego tygodnia i dzięki temu skończyłam go dobrze i z dobrymi perspektywami na ten tydzień. 

Przede wszystkim dużo robiłam. I sporo planowałam, i próbowałam się tego planu trzymać (bo chyba wszyscy tu obecni wiedzą, że z efektywnym planowaniem mam gigantyczny problem). Wyszło nawet nieźle, wyrobiłam jakieś osiemdziesiąt procent planu i przyznam, że to cudowne uczucie, kiedy odhacza się ostatnie zadanie na dziennej liście rzeczy do zrobienia. Szkoda, że tak rzadko mi się to zdarza. Muszę nad tym popracować ☻

Wszyscy się cieszyliśmy, że w końcu spadł śnieg. Pierwszego dnia mieliśmy z Don F. niezłą frajdę idąc do żłobka i odciskając wszędzie ślady butów, i szukając śladów psów, kotów i ptaków na śniegu. Z niecierpliwością czekałam na warunki sankowe, bo Filipko dostał na poprzednie mikołajki sanki, ale do tej pory nie udało się ich użyć. Ani w zeszłym roku, ani teraz. W piątek rano sypał piękny, gęsty śnieg i robiły się odpowiednie warunki, już sanki szykowałam, ale w ciągu kilku godzin wyszło słońce, mróz się gdzieś wyniósł i po śniegu zostało wspomnienie i chlapa na drogach. Cóż. Nie jest nam dane najwyraźniej. 

W ciągu tygodnia wykorzystywałam swój wolny czas w dużej mierze na spanie. Zmogła mnie ciąża maksymalnie i przed kilka dni pod rząd ucinałam sobie południowe, kilkugodzinne drzemki. Mój organizm chyba przeczuwał, że weekend będzie wypełniony po brzegi i odpoczywał na zapas. Bo w weekend byliśmy z moim K. cały czas gdzieś w trasie. Filipa oddelegowaliśmy do babci, a sami pojechaliśmy w sobotę do MaxFloStudio nakręcić wywiad z naszym kolegą - raperem Elmerem. Przyznam, że to pierwsza taka akcja w naszym życiu, ale jak tak się będą dalej toczyć sprawy to będziemy musieli zainwestować w sprzęt w końcu. Zwłaszcza, że nasz wysłużony Canon bywa ostatnimi czasy problematyczny, a w tym roku czeka mnie jeszcze fotografowanie wesela i wielu innych wydarzeń. 

Wykończona po wywiadzie przesiadłam się z busa do auta kolegi i popędziliśmy na próbę uwielbienia przed niedzielnym spotkaniem kościoła. Intensywne dwie godziny grania, zdzierania gardła, śmiania się i picia czekolady były na prawdę dobrym zwieńczeniem dnia. Nic to, że dopiero o dwudziestej drugiej byłam w domu i nigdy w życiu nie bolał mnie kręgosłup tak jak po tym dniu. Naładowałam akumulatory. Bo dobrze jest przebywać z ludźmi, w których towarzystwie czujemy się naturalnie i pozytywnie. A muszę przyznać, że niewiele jest osób, przy których ja tak mam, a na palcach jednej ręki można zliczyć osoby, które doprowadzają mnie do histerycznego śmiechu, którego za nic nie da się uspokoić. Chociaż oficjalnie zwalamy na nadmiar cukru w organizmie (Cherry - I love You! ♥)

Nachłonęłam się w tym tygodniu wieczornej aury miasta. Lubię to bardzo, zwłaszcza zimą, jak te wszystkie ozdoby świecą z każdej strony. Wieczorne Katowice mnie urzekły. Długo w nich nie bywałam, nie ogarniam rozmiarów zmian jakie w nich zaszły, ale podoba mi się bardzo. Aż mnie nachodzi ochota na częstsze wizyty tam. Mam ostatni miesiąc na nadrobienie wielu rzeczy, spotkań i spraw do załatwienia, mam nadzieję, że się wyrobię z większością z nich. Godzina zero już bliska. 

W kalendarzu blogowym miałam zapisane więcej postów, a i wersje robocze krzyczą do mnie z panelu bloga, ale jak wspomniałam - połowę tygodnia przespałam, więc średnio wyszła ta moja skuteczność. No ale pracuję nadal nad systematycznością i pisania, i pstrykania fotek. W poprzednim tygodniu więc na blogu pojawiły się dwa posty:

Rok Łaskawości

Home Style: Wspólny pokój dla dwójki (i więcej) dzieci

A Wam jak minął ten tydzień? 

Odkąd zaszłam w drugą ciążę sen z powiek spędza mi temat dziecięcego pokoju. No dobra, może nie do końca aż tak ekstremalnie o tym myślę, ale jest to dla mnie dość ważny temat i faktycznie ciążową bezsenność wykorzystuję w dużej mierze na szukanie inspiracji i rozwiązań w tym temacie. No bo gdzieś te dzieci trzeba pomieścić, zapewnić im funkcjonalną przestrzeń do życia i jeszcze żeby było ładnie i estetycznie. 

Postanowiłam zebrać w całość to, co do tej pory gdzieś sobie pozapisywałam w mocno ograniczonej już przestrzeni dysku twardego i podzielić się kilkoma najfajniejszymi moim zdaniem propozycjami. 

POKÓJ DLA DUŻEGO I MAŁEGO CHŁOPCA

Połączenie bieli, czerwieni i niebieskiego to chyba zawsze dobry pomysł. Zwłaszcza w dziecięcym pokoju. Okazuje się też, że nawet na niewielkiej przestrzeni można zmieścić sześciolatka i noworodka (jak w przypadku tego pokoju). Podoba mi się, że nie jest tu upchnięte milion zabawek, tysiąc dziecięcych akcesoriów i Bóg wie czego jeszcze. Carli - mama czwórki dzieci - dobrze wie, jak efektywnie zorganizować przestrzeń. Więcej zobaczycie na jej blogu. 

Źródło zdjęć: Fearfully&Wonderfully Made by Carli

JASNY I PRZYTULNY POKÓJ DLA DZIEWCZYNEK

Wszystko tu jest perfekcyjne i przytulne. Sama chętnie zamieszkałabym w tym pokoju ;) Dziewczęce pompony pod sufitem, jasne meble, girlandy i dużo kolorowych akcentów. Jest przestrzeń do zabawy, do czytania, do malowania czy do zabawy w dom. Bardzo mi się tu podoba, chociaż w Polsce raczej ciężko jest o tak duże pokoje, które można by przeznaczyć dla dzieci.

Więcej zobaczycie tutaj.

Źródło zdjęć: Apartament Therapy

TROJE DZIECI W MALUTKIM POKOJU?

Na przykładzie tego pokoju widać, że nawet na niewielkiej przestrzeni można zmieścić trójkę dzieci. Zastanawiam się trochę nad praktycznością tego niemowlęcego łóżeczka w kącie, bo osobiście bym się chyba pochlastała odkładając tam na przykład śpiące dziecko, ale może akurat potrójna mama ma już taki poziom doświadczenia, że to dla niej żaden problem? 

W tym przypadku dzieci mimo małej powierzchni pokoju mają gdzie spędzać czas - w innych częściach mieszkania mają też swoje "kąty". 

Ten apartament bardzo mi się podoba, całość możecie obejrzeć i ocenić na blogu A Cup of Joe. 

Źródło zdjęć: A Cup of Joe

NIEDUŻY POKOIK PROSTO Z POLSKI

Pokój z naszego rodzimego podwórka, bo od Agi z bloga Gu tworzy. Kiedy pierwszy raz go zobaczyłam od razu się zachwyciłam i muszę przyznać, że wracam do jego zdjęć regularnie. Na niewielkim metrażu udało się zmieścić kołyskę, przewijak, łóżko, półki, szafki, biurko. Jest rewelacyjnie. Poza tym wiele jest tu dekoracji, które wyszły spod rąk Gu :) 

Całość pokoju i to, jaką przeszedł metamorfozę możecie obejrzeć na blogu Gu tworzy.

Źródło zdjęć: Gu tworzy

MALUTKI DZIEWCZĘCY POKOIK

Tego typu wystrój pokoju nadawałby się w sam raz na polskie realia. Mimo, że jest niewielki udało się go urządzić tak, że jest przestronny i praktyczny dla dwóch dziewczynek w różnym wieku. Bardzo podoba mi się piętrowe łóżko tutaj i biurka dostosowane do potrzeb dzieci. Każda z dziewczynek ma swoją przestrzeń, a jednocześnie nie ma wyraźnego podziału między nimi. 

Więcej obejrzycie na blogu Mommy Shorts

Źródło zdjęć: Mommy Shorts 

Co sądzicie o wspólnym pokoju dla dzieci? Jak Wam się podobają takie rozwiązania?

A może są tu jakieś Mamy Dwójki/Trójki/Czwórki i więcej, które mogą się podzielić doświadczeniem w temacie?