Pierwsze wrażenie to coś, co pozostaje w pamięci na zawsze. Do dziś pamiętam, co myślałam na temat swoich przyjaciół, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, albo jakie miałam zdanie na temat miejsc, w których pierwszy raz się pojawiłam. Tak samo jest w domu. Najczęściej na samym początku naszym oczom pojawia się przedpokój. To, jak on się prezentuje, rzutuje na wizerunek całego mieszkania.

Już dawno temu wspominałam, że nasza chałupka w wielu kątach wciąż jest niemalże w stanie surowym, niewykończona, niewyposażona i raczej nie znajdująca się nawet w pobliżu mojej wymarzonej estetyki. Dlatego czasami zaszywam się przed monitorem i szukam inspiracji. Dziś padło na ten nieszczęsny przedpokój ;)




Dobra, uporządkowana przestrzeń dla płaszczy, kurtek i butów jest przeze mnie najbardziej pożądana. A kiedy przy okazji prezentuje się ciekawie, jak wieszak w kształcie drzewa na przykład, to super!


Oświetlenie! Ciemny przedpokój do niczego nie zachęca. Nie jest łatwo dobrze go oświetlić, najczęściej jest to ślepa kiszka w mieszkaniu i trzeba się nagimnastykować, żeby dobrać odpowiednie światło. Ale jak widać, da się to osiągnąć!

A jak wyglądają Wasze przedpokoje? Albo jak chcielibyście, żeby się prezentowały?

źródła zdjęć: 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 

 //Home Sweet Home to cykl pełen mieszkaniowych inspiracji i ciekawych rozwiązań do domu i ogrodu.//

Jeśli interesują cię tylko wyniki konkursu znajdziesz je na samym dole tego posta. Ja najpierw jednak skupię się na książce, która była nagrodą.

Do "Położnej" podchodziłam sceptycznie. W pewnym momencie myślałam, że Jeannette Kalyta wyskoczy z mojej lodówki i kiedy cały szum przycichł, postanowiła wyskoczyć z mojej poczty mailowej. Wydawnictwo Otwarte przesłało mi egzemplarz książki  do zrecenzowania, więc odłożyłam na bok uprzedzenia.

Piękne początki.

Przyznam, że na początku byłam pochłonięta tą książką. Może dlatego, że lubię historię, a z początku mamy "piękny" przegląd praktyk położniczych sprzed trzydziestu lat. Może dlatego też, że poród już za mną i mam porównanie z tym, co sama przeżyłam. Wiem, jak ważne są zmiany, które zaszły w polskim położnictwie i Bogu dziękuję, że przyszło mi rodzić syna w XXI wieku.
Historie wielu porodów, w tym samej Jeannette, wzruszają. Inne bulwersują, a jeszcze inne smucą. Czasami miałam ochotę rzucić książką w kąt ze złości, że można tak traktować kobiety i ich dzieci. Innym razem chlipałam nad rozdziałem o ciąży, która przetrwała aborcję.

Każdy rozdział to w zasadzie osobna historia. Historia rodziny, matki, dziecka, historia emocji związanych z cudem narodzin. Jest bardzo intymnie, momentami wręcz eterycznie.

Chińska medycyna, anioły i bioenergoterapia.

W pewnym momencie mój zapał trochę przygasł. Od samego początku autorka przeplata świat duchowy i świat cielesny ze sobą. Na każdym kroku wspomina o aniołach, opatrzności i zrządzeniu losu, ale kiedy w pewnym momencie przeczytałam o chodzeniu z różdżką i szukaniu żył wodnych zaczęłam się zastanawiać, czy autorka jest położną, czy szamanem? Strasznie mnie to zniechęcało momentami.

Rodzić po ludzku.

Żałuję, że nie przeczytałam tej książki przed swoim porodem. Nie mam, co prawda, na co narzekać, bo rodziłam w dobrym szpitalu z dobrą położną i w fajnych warunkach, ale myślę, że byłabym bardziej pewna siebie.
Jeannette Kalyta pokazuje drogę, jaką przeszła w Polsce "sztuka położnicza". Jak było kiedyś? Jak rodziły nasze mamy? A jak babcie? I jak zmieniała się świadomość polskich położnych? Ile trzeba było włożyć wysiłku w walkę o prawo kobiety do naprawdę naturalnego porodu? Odpowiedzi na wszystkie pytania są w tej książce.
Nie ma w niej chyba żadnego tabu, natura jest naturą, nie żadnym wstydem. A poród jest w niej niczym misterium.

Zdjęcie Charlotte Despard - angielskiej sufrażystki, autorstwa Jamesa Jarché

Widziałam dziś staruszkę. Włosy białe jak śnieg, na nosie wielkie okulary, a w ręce smycz. Rzucała piłkę tenisową psu równie staremu jak ona. Trochę mnie ten widok rozczulił, więc uśmiechnęłam się do niej kiedy nasze spojrzenia się spotkały.
Zgroza. Łypnęła babuszka na mnie wzrokiem jakby złym, niezadowolonym. Łypnęła na moje dziecko smacznie śpiące w wózku. Mało brakowało, a prychnęłaby do tego, ale coś ją powstrzymało.

Zrzędliwa ta starość. Zgorzkniała.
I żeby nawet serdeczny uśmiech nie przeganiał tych ciemnych chmur nad tymi białymi włosami?
Nie wiem, czy to wina wojny, życia czy śmierci. Wiem jednak napewno, że takiej starości nie chcę. Smutnej, chorej i niespełnionej. Rzucającej w milczeniu piłkę swojemu ślepemu psu.



// "Wolne myśli" to cykl wpisów o przemyśleniach wszelkich. Czasem krótszych, czasem dłuższych, najczęściej inspirowanych codziennością, ułamkiem sekundy mojego życia. // Przypominam o trwającym konkursie i o zniżce na 35% na zakupy w księgarni Znak.//

Zbliża się Dzień Matki. Po raz pierwszy to również moje święto. Moje jako Mamy. Może K. wetknie Don Filipkowi w serdelkowe dłonie gałązkę bzu? A może irysa? Widziałam, że już kwitną.
Wracam wspomnieniami do tego, co było rok temu. Pisałam o swojej Mamie, liczyłam dni do porodu i zastanawiałam się co mnie czeka. Tyle niewiadomych, tyle stresów i małych koszmarków mnie gnębiło. Nie wiedziałam, czego mogę spodziewać się w szpitalu, czego spodziewać się po swoim ciele i czego po swoim umyśle. Żałuję, że wtedy nie trafiła do mnie książka Jeannette "Położna. 3550 cudów narodzin".



Kilka dni temu otrzymałam od Wydawnictwa Otwartego egzemplarz książki. Nie dotarłam jeszcze nawet do połowy, a już płakałam przy niej i śmiałam się w głos, uśmiechałam się i wzruszałam. Czasami zamykałam książkę i rozmyślałam o historii rodziców, którą właśnie przeczytałam, o historii dziecka, które przychodziło na świat. Narodziny zawsze będą dla mnie niezbadanym cudem! Raz lekkie i przyjemne, innym razem okupione łzami, potem i wielkim wysiłkiem nie tylko matki, ale też zespołu przyjmującego poród.



Poza tym mam dla Was kod rabatowy na zakupy w księgarni Znak! Wystarczy wpisać w zamówieniu kod: zelikowska żeby otrzymać 35% zniżki. (Jedynym warunkiem jest zakup książki "Położna. 3550 cudów narodzin" Jeannette Kalyty" - zniżka będzie obowiązywać na całe zamówienie). Tutaj możesz przejść do księgarni: KLIK.



A za kilka dni spodziewajcie się obfitej recenzji książki! Dzięki Don Filipkowi mam tą przyjemność rozłożoną w czasie ;)

Chcę więcej - to pewne.
Kiedyś myślałam, że jedno dziecko będzie dla mnie całkowitym maksimum i nie będę zainteresowana dalszym powiększaniem rodziny. Potem oglądałam serial na kanale Fox, nazywał się chyba "Bracia i siostry" i opowiadał o losach pewnej licznej rodziny. Fabuła w ogóle mnie nie wciągnęła, ale ten rodzinny model mnie przekonywał.

Filipko już za chwilę skończy rok. Ja jestem w najlepszym z możliwych okresów na powiększanie rodziny (akurat dziś Hafija napisała o społecznie akceptowalnym okienku rozrodczym ^^), więc z każdej strony atakują mnie hasła: "najlepiej jedno po drugim", "za jednym razem z pieluch wyjdziesz", "młodsza już nie będziesz", "Filipkowi będzie weselej" itd.


Jak więc z tym kolejnym Bobasem? Czy lepiej już teraz? Czy jeszcze zaczekać?