stycznia 2015 - Żelikowska | z fascynacji codziennością

Wymiana/Wyprzedaż książkowa u Kameralnej

31.1.15

Zatruwanie ludzi mnie nie interesuje

30.1.15

Staroć straszny to zdjęcie ;) Żeby nie było - od dawna nie jestem już ruda :D

Nie jest żadną nowinką, że na blogu nie pojawia się dużo tekstów. Choćbym nie wiem jak chciała i się starała, nie jest mi po drodze z dodawaniem większej ilości wpisów. Spora część odpada po prostu w przedbiegach, często na etapie planowania, inne na etapie pisania, a jeszcze inne podczas sprawdzania, czy logicznie i stylistycznie trzymają się kupy. Czasami po kilku godzinach, najczęściej nocnych poświęconych dla bloga, okazuje się, że post idzie do kosza.

Często to, co nagle wpada mi do głowy i początkowo jest według mnie "świetnym tematem na bloga" (bo przecież u innych niektóre tematy są takie lotne!) niekoniecznie zgadza się z całą moją filozofią tego miejsca i odkrywam to, niestety, najczęściej w połowie drogi do finiszu, albo tuż przed kliknięciem "publikuj".
Tak sobie wymyśliłam i zaplanowałam, że ten blog będzie wywoływał dobre emocje. Bez względu na poruszany temat, łatwy czy trudny, nie chcę krytykować, osądzać, czy ferować wyroków. Nie chcę pisać o tym, co mnie wkurza, czego nie lubię, albo czego jestem przeciwniczką - nie chcę wylewać tutaj żali. Nawet jeśli będę pisać o czymś nieprzyjemnym, smutnym czy problematycznym (jak było w przypadku mojego postu o strachu związanym z macierzyństwem) bardzo chcę unikać jakiegokolwiek jadu, o który przecież tak łatwo. Czasami chciałoby się na gorąco usiąść, wyrzygać te wszystkie negatywne emocje codzienności i puścić w eter - niech wszyscy źli, wkurzeni, niezadowoleni łączą się z nami w bólach... chyba tak właśnie powstają hejterzy. Ale ja tak sobie w życiu postanowiłam, że bez względu na okoliczności będę kierować swój wzrok na światło, nie tam gdzie pada cień albo mrok i tak samo chcę, żeby było tutaj. Po prostu.

Nie znaczy to, że na blogu mało się dzieje, bo mam beznadziejne życie (co to, to nie!). Po prostu kiedyś (dawno temu), blogowanie było moim lekarstwem na depresję - wlewałam w nie wszystkie swoje stłamszone emocje, których nie pokazywałam światu na co dzień.
Pisanie w ogóle (blogów, pamiętników, notesów) było zawsze moim sposobem terapii życiowej, sposobem na poukładanie ciemnych myśli i wyrzucenie złości. Stąd problem z prze-konwertowaniem sposobu pracy nad blogiem. Brak długotrwałych, depresyjnych stanów sprzyja temu, że więcej czasu spędzam z dala od komputera albo pracując nad jakimiś super-hiper-ważnymi rzeczami, a potem padam spać. Chcę być tu w stu procentach sobą i moszczę sobie tu miejsce. Po swojemu, w swoim tempie, więc proszę, bądźcie łaskawi! ;)

Dlaczego inni i tak cię wyprzedzą

17.1.15

Uważam że droga do sukcesu jest tylko jedna i że wcale nie jest wąska czy niedostępna. Myślę, że jest wymagająca i bez determinacji nie da się jej przejść, ale szanse każdy ma na to, żeby na nią wskoczyć, a to w jaki sposób będzie się na niej poruszać zdefiniuje wielkość jego sukcesu.

Kiedy dwa lata temu byłam na fajnej fali blogowania myślałam, że mogę wszystko. Planowałam, rozrysowywałam jakieś drzewka planów, założeń, celów do osiągnięcia. Nie miałam klarownej wizji, ale pracowałam nad nią - chciałam dojść do jakiejś spójności w swoim blogowym świecie.

Najpierw byłam na BAM w Krakowie, co jako pierwsze wprowadziło moje blogowanie w realne życie. Wcześniej byłam tylko ja moje sieciowe poletko i odległe mi blogi innych osób. Tam poznałam m.in. Alinę, Justynę, Edytę, Anię, Agnieszkę, Nadine, Mari. Zrobiło się prawdziwie i poczułam, że teraz już napewno rozwinę bloga. Że to wszystko ma sens. Potem pojawiłam się na swojej pierwszej bloSilesii, znów poznałam kilka osób, miałam w końcu więcej czasu żeby porozmawiać z Kamilą i poznać Paulinę, Dagmarę i kilka innych osób. To był taki moment, gdzie z jednej strony czułam wiatr wiejący w żagle, ale brakowało mi umiejętności, żeby odpowiednio te żagle poustawiać (a trzeba było pisać do Andrzeja Tucholskiego, on się wyspecjalizował w tych wszystkich statkach, masztach, kejach czy sterach, no ale teraz już musztarda po obiedzie). Niby wrzuciłam kolejny bieg, ale jeździłam w kółko, a motywacja zaczynała się wypalać. Miałam setki pomysłów, których nie wcieliłam w życie, a które jakiś czas później widziałam u innych blogerów. Mój zeszyt był pełen zapisanych kartek z genialnymi planami, których nie wcieliłam w życie, a one po prostu się przedawniły.

Do czego zmierzam?

Nawet jeśli jesteś na właściwej drodze inni wyprzedzą cię, jeśli będziesz stać w miejscu.*

Kolega mojego Męża miał świetny pomysł na biznes związany z jego pasją, który wymagał sporych nakładów finansowych i zaangażowania. Słyszałam o nim już dawno, ale ryzyko finansowe związane z tym projektem chyba powstrzymało owego kolegę od działania. Pomysł w życie wcielił ktoś inny. Mówi się, że "w przyrodzie nic nie ginie". Nie wiem, czy niezrealizowane plany wędrują gdzieś w powietrzu i trafiają do kogoś innego, kto zechce je zrealizować, ale tak już jest, że jeśli zatrzymamy się w swoim działaniu, możemy nie wejść w TEN moment, ktoś inny przetnie linię mety.

Patrzę na swoje pomysły na innych blogach. Nikt mi ich nie ukradł, o nie. Ja przespałam okazję. Zatrzymałam się, żeby sobie plany rozpisać, żeby mapę sprawdzić, nanieść poprawki, podczas gdy powinnam zacząć biec sprintem. To trochę tak, jak w bajce o żółwiu i zającu. Chyba mi nikt jej nie opowiadał w dzieciństwie. Żałuję, że nie wcieliłam w życie choćby połowy swoich pomysłów. Najwyżej byłyby niewypałami, ale przynajmniej spróbowałabym. A może byłyby znaczącymi elementami sukcesu? Nie dowiem się.

* Zdanie to zainspirowało mnie to napisania tego posta. Pochodzi ono z chrześcijańskiej książki autorstwa Daniela Kolendy - "Żyj zanim umrzesz".

Miniatura człowieka

14.1.15

Już wiem dlaczego nienawidziłam wuefu.

12.1.15

Zawsze byłam kiepska z wuefu. Z powodu problemów z pojemnością płuc (jeden lekarz drastycznie poinformował mnie kiedyś podczas badania, że powinnam w grobie leżeć, bo nie oddycham prawie wcale - miałam wtedy może z 10 lat) nie byłam w stanie pokonywać tylu okrążeń ile mi kazano, a podczas wymachiwania rękami świszczało mi w płucach. Nigdy nie umiałam zrobić dwutaktu, serwowane górą mi nie szło i z tego powodu usłyszałam od nauczycielki, że jestem zerem.

Wczoraj rozmawiałam z koleżanką Emilią, która jest m.in. trenerem personalnym i dowiedziałam się, że nie powinnam robić brzuszków, jeśli boli mnie przy tym odcinek szyjny kręgosłupa. Dowiedziałam się też, że dzięki tym brzuszkom nieszczęsnym mam skoliozę, więc ja się pytam: po co mi to wszystko było? Dlaczego musiałam robić 100 brzuszków na rozgrzewkę na przykład? I w ogóle dlaczego rozgrzewki kazano prowadzić uczniom, którzy w podstawówce czy gimnazjum raczej średnie mieli pojęcie o właściwym wykonywaniu ćwiczeń, a co dopiero instruowaniu innych? Nie wnikam już nawet czy nauczyciele mieli właściwe pojęcie w tym temacie (choć wnioskuję, że nie).

Wychowanie fizyczne, jak nazwa według mnie wskazuje, powinno nauczyć mnie właściwie wykonywać aktywność fizyczną, żebym sama sobie krzywdy tym nie zrobiła. I ja rozumiem, że program, że nauczyciel jeden na naście osób, że ciężko podejść indywidualnie do uczniów, ale może chociaż niech ćwiczenia będą dostosowane do uczniów, może nie warto zmuszać dziecka, które nie daje sobie rady do przebiegnięcia sześciu okrążeń dużego boiska, może trójka wcale mu się za to nie należy...

Pamiętam, że raz o mało nie utonęłam, bo miałyśmy dziewięć długości basenu do przepłynięcia, a nauczycielka nie pojmowała, że brakuje mi siły do przepłynięcia nawet dwóch.

Nie wiem czy cokolwiek zmieniło się w tym systemie. Widziałam kampanie społeczne zachęcające do ćwiczeń na wuefie, ale przyznam że właśnie te kwestie i kilka innych ciągle mnie dręczą w kwestii własnego dziecka. System edukacji zniszczył mnie w wielu kwestiach, po latach to zauważam i nie chcę by mój syn niszczony był w ten sam sposób.

Wkurza mnie to jak działa ten świat i że działa stale na naszą niekorzyść.

Mam dziś awersję do sportów, chociaż znienawidzoną z wiadomych względów siatkówkę polubiłam na studiach. Trafiłam do grupy, gdzie poza mną i dwoma innymi dziewczynami wszyscy trenowali siatkówkę i należeli do jakichś sekcji. Byli dla nas łaskawi (bo koedukacyjna była to grupa) i zamiast krytykować nas i się złościć, tłumaczyli i pokazywali o co w tym wszystkim chodzi, żebyśmy wszyscy mieli przyjemność z grania. Nauczyciel siedział w swojej kanciapie...

Próbując schudnąć po ciąży przekonałam się, jak wielu ćwiczeń moje ciało nie jest w stanie wykonać. Te brzuszki nieszczęsne i wszystkie im podobne wywołujące pełne bólu sztywnienie karku powodowały, że nienawidziłam ruchu jeszcze bardziej. A paradoksalnie lubię się porządnie zmęczyć.

Wuefie, tak bardzo mnie uprzedziłeś do sportu... Pozostaje mi już chyba siedzenie na kanapie.

20 faktów o mnie

6.1.15

Mam w sobie trochę z ekshibicjonisty. Z podglądacza również, bo lubię posiadać informacje o innych, zwłaszcza kiedy są to takie "perełki" niekoniecznie powszechnie znane lub powszechnie rozpowiadane. Nie jestem wybitnie wścibska, ale lubię dużo wiedzieć, po prostu.
Ale wracając do natury ekshibicjonistki lubię się też odsłaniać tu i tam, stąd też od dawna przyświeca mi idea postu z kilkoma faktami o sobie. Chętnie czytam je na swoich ulubionych (na każdych - nie ograniczajmy się!) blogach, pomyślałam więc, że fajnie będzie rozpocząć rok na blogu tego typu postem.

No dobra, nie przedłużając: 3, 2, 1 ... start!

1. Jestem człowiekiem paradoksu w kwestii rozmów telefonicznych - nienawidzę dzwonić, ale kiedy już zadzwonię to potrafię gadać nawet dwie godziny i dłużej.

2. Gadam przez sen. Czasami całkiem abstrakcyjne rzeczy! I zdarza mi się wykonywać jakieś dziwne aktywności przez sen. Raz na przykład wywinęłam prawym sierpowym mojej mamie, a przez większość dzieciństwa wysyłałam o drugiej lub trzeciej w nocy moją biedną babcię po herbatę.

3. Nie ma szans, żebym została wegetarianką, choć kiedyś chciałam. Zbyt wielką miłością darzę wędzony boczek ;)

4. Przez całą naukę w gimnazjum i liceum nie przeczytałam ani jednej lektury w całości, mimo że bardzo lubię czytać. Nie przeszkodziło mi to jednak w zdaniu rozszerzonej matury z polskiego.

5. Kiedy byłam młodsza chciałam zostać koronerem i badać trupy.

6. Razem z moim mężem jesteśmy pastorami i prowadzimy Kościół Chrześcijański Nowe Pokolenie w Dąbrowie Górniczej ;)

7. Bardzo łatwo się wzruszam, zwłaszcza na filmach.

8. Płaczę też kiedy się złoszczę, co powoduje abstrakcyjne sytuacje, np. kiedyś podczas awantury w sklepie (prawie nigdy nie robię awantur, ale tą wszczęła ekspedientka nazywając mnie nierozgarnietą, głupią dziewuchą) o to że nigdzie nie było informacji że nie można rachunków płacić kartą po prostu się rozpłakałam i wyszłam, a moja mama musiała iść dokończyć sprawę, bo wszystko zostawiłam w sklepie.

9. Kiedy byłam w liceum przez jakiś czas grałam w amatorskim teatrze ruchu (pozdro 600 stara, dobra Neofobio!)

10. Miałam już kontuzje chyba wszystkich palców u rąk i u stóp - wybite, pęknięte, z zerwanymi paznokciami, stłuczone itd. Chociaż nigdy nie miałam nic złamanego!

11. Wszystkie moje ukochane zwierzęta kończyły życie tragicznie, np. chomika udusiłam z miłości, a kot wyskoczył z 8 piętra... postanowiłam, że nie będę już kochać zwierząt ponad miarę, bo źle się to dla nich kończy :)

12. Nie wierzę w zabobony. Ani horoskopy, ani wróżby. W miłość wierzę, o!

13. Nie lubię zadawać pytań. Nawet kiedy czegoś nie rozumiem to udaję, że rozumiem. Ale walczę z tym, bo to idiotyczne ;)

14. Czasami kupuję czasopisma, których potem nigdy nie czytam.

15. Jestem uczulona na słońce. Kilka minut na pełnym słońcu latem powoduje, że mam ochotę zdrapać z siebie skórę. Uwielbiam jednak się opalać, więc cierpię katusze dla letniej opalenizny ;)

16. Uwielbiam jeść. Dużo jeść. Generalnie 80% mojego dnia to jedzenie i picie.

17. Jestem koszmarną bałaganiarą. Nawet sprzątanie w moim wykonaniu generuje bajzel xD

18. We wszystko co robię wkładam całe swoje serce, nie lubię robić czegoś byle jak.

19. Nie mam prawa jazdy nad czym strasznie ubolewam. Chociaż może z drugiej strony to dobrze, bo mam zadatki na pirata drogowego.

20. Lubię grać w gry komputerowe. Do moich ulubionych tytułów należą m. in. Seria Mass Effect, Dragon Age, Gothic, Asassin's Creed, Civilization, SimCity, Syberia... I w sumie wiele innych.

Podsumowuję dwatysiąceczternasty!

1.1.15

Ten rok był dla mnie dobry i niedobry jednocześnie. Patrząc na to z perspektywy okazji, które przegapiłam, zawaliłam i nie wykorzystałam - był tragiczny, ale z tych klęsk i porażek to mogę co najwyżej wnioski wyciągnąć, a nie załamywać się. Było też wiele fajnych i pozytywnych momentów, wiele się nauczyłam i chyba już uporządkowałam swoje priorytety, cele i plany tak, że jestem zadowolona i pewna swego. Wiem dokąd zmierzam i wiem, co chcę osiągnąć, dlatego lista planów na 2015 rok jest precyzyjna i szczegółowa (pierwszy raz w życiu mam tak klarowne plany na kolejny rok, ale o tym innym razem).

Wiele w tym roku robiłam, ale całość tego czasu była poświęcona głównie na bycie mamą.
To był bardzo intensywny rok macierzyństwa dla mnie. Okres w jakim znalazło się moje dziecko był hardkorowy i przeszedł moje wszelkie oczekiwania.To był właśnie ten rok, kiedy Don Filipko nauczył się wstawać, chodzić najpierw przy meblach, potem normalnie chodzić, a jeszcze później biegać, sam chodzić po schodach, dokazywać, skakać, samodzielnie jeść, pić ze szklanki, mówić "mama", "tata" i "kotko", używać w nadmiarze słowa "nie", wykazywać niechęć do wózka i okazywać swoje niezadowolenie w sposób nad wyraz ekspresyjny.
Całe to rodzicielstwo to niezła szkoła życia, cierpliwości i organizacji (choć w tym ostatnim nadal jestem beznadziejna). Lawirowanie między humorami syna, jego potrzebami, a własnymi aspiracjami nie jest rzeczą najłatwiejszą na świecie, dlatego w dwa tysiące piętnastym zapisujemy Młodzieńca do żłobka. Niech się dzieje.

To był rok zmarnowanych okazji, mogę się do tego śmiało przyznać. Kiedy zajrzałam do kalendarza, w którym miałam spisane cele na rok 2014, okazało się że nawet celów do końca nie spisałam, a te które spisałam i tak nie zostały przeze mnie zrealizowane. Kiepsko to o mnie świadczy, ale naprawdę minął mi ten rok na reorganizacji priorytetów i poglądów na pewne życiowe kwestie.

Blogowo byłam w tym roku w jakimś zimowym śnie (całorocznym), chociaż byłam na dwóch spotkaniach bloSilesia (o jednym pisałam tu, a o drugim tu). Miałam jakiś kryzys wewnętrzny i większość pomysłów i ich realizacji zatrzymała się na wersjach roboczych lub w notesie. Statystyki poleciały w dół, a ja w sumie w pewnym momencie przestałam je sprawdzać, komentarze pojawiały się coraz rzadziej, no ale i teksty pojawiały się czasami raz na miesiąc. Przez kilka miesięcy biłam się, czy nie zrezygnować z blogowania, potem czy nie zmienić nazwy bloga. Nawet usunęłam w pewnym momencie połowę archiwum. Trudny to był okres.

Pod koniec roku trochę odżyłam we wszystkich dziedzinach, zmieniłam kolor włosów (w końcu!), zaangażowałam się w Szlachetną Paczkę jako wolontariusz, zrealizowałam kilka własnych projektów graficznych i zamknęłam temat Bookstage'u w tym roku.

Największym plusem tego roku jest fakt, że schudłam i wróciłam do wagi sprzed ciąży. Flak na brzuchu co prawda został, bo kiepsko u mnie z zapałem do ćwiczeń, ale przynajmniej w spodnie się mieszczę ;) Może w nowym roku coś z tym zrobię, ale wątpię, żebym miała czas ;)

A jak Wasz bilans? To był rok sukcesów czy przegapionych szans?

Wymiana/Wyprzedaż książkowa u Kameralnej

Zatruwanie ludzi mnie nie interesuje

Dlaczego inni i tak cię wyprzedzą

Miniatura człowieka

Już wiem dlaczego nienawidziłam wuefu.

20 faktów o mnie

Podsumowuję dwatysiąceczternasty!

AUTORKA

FACEBOOK

INSTAGRAM

POPULARNE POSTY

Archiwum

Prawa autorskie