Od jakiegoś czasu niezbyt mi po drodze z blogosferą. Czasu mam mniej, a i priorytety w życiu trochę inne, więc uważniej dobieram treści czytane w sieci. To, w czym zaczytywałam się rok czy dwa temu, już nie do końca mi odpowiada. Zmieniłam perspektywę, choć jest kilka stałych w  tym moim czytaniu. Takich, co to od kilku lat, niezmiennie śledzę, czytam, kibicuję.

Jak co roku Andrzej Tucholski organizuje Share Week mający na celu polecanie się wzajemnie :) Nie byłabym sobą, gdybym nie wzięła w tej polecajce udziału i nie podzieliła się z Wami swoją czytelniczą listą.

Poza tymi trzema blogami, które uwielbiam i czytam na prawdę regularnie podczytuję jeszcze kilka, więc o nich też kilka słów. Łapcie następne perełki w kolejności całkowicie przypadkowej:

Nebule - mądre rodzicielstwo (Ania jest pedagogiem, zajmuje się tematyką Montessori, integracji sensorycznej, rozwoju dzieci itp.)

Księżniczka w kaloszach - wiejski lifestyle i rodzicielstwo (Paulina porzuciła miasto, przeniosła się na wieś i spełnia się w tym maksymalnie)

Matka jest tylko jedna - fajna matka, na luzie, a trafiająca zawsze w sendo. Czasem mnie wkurza, czasem jej nie czaję, ale głównie to bardzo lubię jej blog, ma mądre podejście do rodzicielstwa i nie ściemnia. No i te Mazury w tle!

Mavelo - moje niedawne odkrycie, całkiem nie-rodzicielskie ;) Weronika jest grafikiem-ilustratorem i na jej blogu można znaleźć same piękne rzeczy! Lifestyle, DIY, grafika i duuuużo fajnych rzeczy do wydrukowania w domu!

Kantorek Katjuszki - bardzo lubię to miejsce w sieci. Słowo jakie mi się nasuwa, kiedy myślę o blogu Kasi to po prostu "słodki". Ale nie taki mdły, wiecie. U niej jest po prostu "rozkosznie"! Rodzicielstwo i styl życia w na prawdę pięknym wydaniu!

Mrs Polka Dot - to też niedawne odkrycie, które wciągnęło mnie maksymalnie. Jak ta Polka - czyli Agnieszka - pisze! Niby o przepisie, niby o książce. a zaczytuje się człowiek na cały wieczór. Rodzinny life style na wyśmienitym poziomie!

Kiedy jeszcze byłam w ciąży miałam plan, że po urodzeniu córki pójdę na trzy miesiące urlopu. Takiego mentalnego, wiecie. Plan był prosty: nie robić żadnych list z zadaniami, nie stresować się praniem, sprzątaniem czy gotowaniem, nie brać sobie żadnych dodatkowych projektów na głowę ani nie zajmować się organizacją żadnych dodatkowych rzeczy w swoim kościele. Miałam się skupić tylko na rodzinie i wycisnąć z tych trzech miesięcy jak najwięcej. Zwłaszcza, że sporo podwójnych mam wspominało mi, że trzy pierwsze miesiące są najcięższe i ukierunkowane na przystosowanie się do nowych warunków życia.

W zasadzie ten plan urodził się w mojej głowie na długo przed zajściem w drugą ciążę. Nie bardzo rozumiałam dlaczego, ani po co miałabym się wyciąć z wielu aspektów życia przez te trzy miesiące. Zwłaszcza, że po urodzeniu F. rzuciłam się w wir wydarzeń i wielu zmian, które przynosiło życie. Wydawało mi się, że to może jakaś moja fanaberia. Zaczynam jednak rozumieć. Po sześciu tygodniach od urodzenia córki zaczynam dostrzegać o co w tym wszystkim chodzi. Mimo że wróciłam do niektórych aktywności staram się być tu i teraz, nie "za chwilę". Strasznie to trudne, lawirowanie pomiędzy histeriami mojego prawie trzylatka i kolkami niemowlaka przyprawia mnie o stres, nerwy i siwe włosy. Nie wiem do końca jak to ogarnąć. Często czuję usuwający się spod nóg grunt i zbierające się hektolitry łez, ale staram się. I zaczynam rozumieć, że tak na prawdę ten urlop jest mi niesamowicie potrzebny. Ba!, przydałby się nawet w bardziej radykalnej opcji - najlepiej całkiem offline, pozbawiony zbędnych obowiązków i nadmiaru zajęć. Ukierunkowany w dwustu procentach na rodzinie, na sobie, na dzieciach i niczym więcej. 

Próbuję się nie śpieszyć. Tak, żeby móc miarowo, spacerem iść powoli do żłobka z F. Różnie bywa, czasem pędzimy, złościmy się, a czasem stoimy dwadzieścia minut przy drodze i oglądamy przejeżdżające auta. Próbuję łapać uśmiechy małej A. Raz nieśmiałe, a raz "pełną gębą". Przytulam ją i staram się nie myśleć o tym, co za chwilę. O obiedzie, sprzątaniu, praniu, o telefonie, projekcie, wypełnianiu papierków. "Tu i teraz" powtarzam sobie, "jestem tu i teraz". Już nie chcę wybiegać w przyszłość i przegapiać teraźniejszość. Zrozumiałam nareszcie, ze potrzebuję wyhamować, zatrzymać się i po prostu być. Przez ostatnie lata ciągle pędziłam, parłam do przodu ile się da, ciągle chciałam czegoś więcej albo czegoś innego. Ciągle chciałam być już gdzieś indziej niż byłam. I teraz pojęłam w końcu, że najwyższa pora stanąć i przełączyć swój tryb życia na inny. Na "slow". 

Nie wiem, czy się starzeję, zmieniam, czy mądrzeję, ale czuję, że obrałam dobry kierunek. Nareszcie.

Chwilę mnie tutaj nie było. Powiedziałabym, że "zdarzyło się życie". To były ciężkie prawie trzy tygodnie i to wcale nie z powodu noworodka w domu. Antosia to tak złote dziecko, że mogłabym mieć pięcioro takich naraz. No, może w czasie wieczornych kolek, które się zdarzają kilka razy w tygodniu, twierdzę całkiem coś innego i nawet się trochę złoszczę, bo nie wiem jak jej efektywnie pomóc. 

Mniej więcej tydzień po wyjściu ze szpitala rozłożyło nas jakieś paskudne choróbsko. Mnie i Filipa. Trzeciego dnia, kiedy walczyliśmy obydwoje z gorączką i bardzo złym samopoczuciem wezwaliśmy sobie wizytę domową z ubezpieczenia, które mamy i lekarka, która przyjechała, od razu wcisnęła nam antybiotyki. Kupiliśmy, leczyliśmy się, odwiedziliśmy dwa dni później naszą Panią Doktor, wszystko było coraz lepiej, aż trzeciego albo czwartego dnia brania antybiotyku przez F. zaczął się sajgon. Gigantyczne odparzenie u Filipa obejmujące pupę, pachwiny, wewnętrzną stronę ud... Wszystko podeszło mu krwią, nie mógł chodzić, siedzieć, bał się sikać i za nic nie dał tego dotknąć. Plus powrót gorączki. Kilka dni później wysypka na całym ciele, która zaczęła się zlewać w wielkie plamy. Wyglądał jakby dostał odry, różyczki i szkarlatyny naraz, i dodatkowo jakby mu ktoś twarz polał wrzątkiem. Sprintem pobiegliśmy do naszej Pani Doktor. Okazało się, że to nie żadna choroba zakaźna, ale antybiotyk, który potężnie uczulił nam syna. Zastrzyki, maści, kąpiele, wapno na litry i jest poprawa. Dwa tygodnie walki w sumie. 

Jestem pełna podziwu dla każdego rodzica, który ma przewlekle chore dziecko i walczy każdego dnia o jego zdrowie. Dwa tygodnie walki o zdrowie i samopoczucie mojego wykończyło mnie fizycznie i psychicznie. Ręce mi opadały, łzy się cisnęły do oczu i miałam już tego serdecznie dość. 

Mam nadzieję, że kolejne tygodnie w naszym życiu będą łaskawsze. Mam dużo planów, dużo chęci i marzy mi się efektywnie wykorzystywać kolejne dni. Chociaż najpierw muszę się uporać ze stertą prania, którą wyprodukowałam w ostatnim czasie. Ktoś to musi poskładać i pochować... 

Nie podążam jakoś wybitnie za trendami i nowościami. Od jakiegoś czasu najzwyczajniej nie mam na to czasu. Kiedy jednak ogłoszono Kolory Roku 2016 oniemiałam. Nie wiem, czy to dlatego, że byłam w ciąży i syndrom wicia gniazda zajmował jakieś 80% mojego mózgu, czy to dlatego, że spodziewałam się córki, a zarówno Rose Quartz jak i Serenity wydają mi się szalenie dziewczęce!

O co chodzi z tymi Kolorami Roku? Amerykańska firma poligraficzna - Pantone, od 16 lat wybiera kolor mający być najmodniejszym w danym roku. Odbija się to echem w świecie mody i designu. Więcej na ich temat dowiecie się z magazynu Westwing. 

Rose Quartz i Serenity w moim odczuciu idealnie pasują do dziecięcego pokoju, dlatego dzisiaj o tym, jak je wprowadzić nie robiąc przy tym szalonej. domowej rewolucji.

Najprościej odmienić wnętrze łapiąc za pędzel i zmieniając kolor ścian. Albo drzwi (prawdę powiedziawszy te drzwi mnie zachwyciły i z ich powodu mam ochotę przemalować dom na biało, a drzwi wejściowe na uroczy, najmodniejszy w tym roku róż!).  Sama pewnie bym się na przemalowanie ścian w tych kolorach, ale ja marzę o pozbyciu się pomarańczy ze ścian na rzecz bieli, więc wiecie ;) Ostatecznie mogłabym zdecydować się na delikatną Serenity w sypialni albo u dzieci (błękit ponoć działa odprężająco i wyciszająco, co zdecydowanie byłoby przeze mnie pożądane w przypadku Don Filipka)

Dodatki w postaci dywanu, czy pościeli w łóżeczku zawsze robią wrażenie. Łatwo je wymienić też, jeśli nam się znudzi aktualny wystrój. Możemy też wprowadzić do dziecięcego pokoju popularne od kilku lat tipi. Wszyscy będą zadowoleni - wy będziecie mieć modne kolory w domu, a dzieci wymarzony namiot. 

Dawno temu myślałam, że meble mogą być jedynie w kolorze czarnym albo... drewnianym. Potem w moim domu pojawił się internet, blogi wnętrzarskie i odkryłam, że szafy albo komody też mogą być kolorowe!

Dlatego możemy wprowadzić do domu meble w kolorach roku. Możemy kupić nowe lub nadać nowego charakteru starym przemalowując je albo zmieniając tapicerkę (instrukcję jak dokonać renowacji na przykład starych mebli znajdziecie u "Nasza droga do"). Świetnym patentem są też kolorowe półki w kształcie domków, na przykład takie dostępne u Bambooko, albo pufy. 

Drobne dekoracje takie jak poduszki, figurki czy lampy nadają przyjemnego, przytulnego klimatu w pokoju. W razie potrzeby można je szybko wymienić lub przenieść gdzieś indziej. Mięsiste koce, pledy na łóżkach, girlandy na ścianach, lampki cotton balls - wszystko to nadaje charakteru wnętrzu.

A w dziecięcym pokoju czego jest najwięcej? Oczywiście zabawek! Mogą jednocześnie cieszyć dzieci w zabawie i cieszyć oko rodziców kiedy je dobierzemy odpowiednio kolorystycznie. 

Osobiście jestem fanką drewnianych zabawek i myślę, że one robią najlepsze wrażenie, jednak dla kreatywnego nic trudnego - ładne wnętrze można stworzyć i z pomocą plastikowych zabawek. 

Wpis przygotowany we współpracy z Westwing.