Sama już nie wiem, czy mamy wiosnę, czy sezon letnich burz. Możliwe nawet, że przyszła jakaś pora deszczowa, a ciśnienie osiadło pomiędzy "ospałością" a "depresją". Taki mamy klimat.
Mało mnie ostatnio w internetach, coraz mniej przy komputerze. Życie pędzi. Tak po prostu, jakby co dzień przyśpieszało i oczekiwało, że nadążę. Wymieszane priorytety uciążliwie dają się we znaki, więc stanęłam. W miejscu. Na mieliźnie osiadłam i teraz myślę, jak tu ruszyć na przód.

Dużo rzeczy mam na głowie i czasami się zastanawiam, czy warto brać tyle na siebie, działać na wielu płaszczyznach, zajmować się tysiącem rzeczy i rozwijać kilkanaście innych. Koszta często przerastają zyski, chroniczne zmęczenie nie ustępuje, a w głowie zaczyna się rodzić biadolenie [wzdycham].

Wiosenne przesilenie.

Muszę zebrać się w sobie i zabić wewnętrznego trolla, który krzyczy do mnie o leżeniu na kanapie i oglądaniu seriali, opychaniu się czekoladą i popijaniu coca-coli.

Jakieś pomysły jak?

Przez wiele lat podróżowałam wyłącznie komunikacją miejską, rowerem lub "autonogami", czy "piechtobusem" - jak to zwykło się w moim otoczeniu mówić. Samochód był środkiem transportu bardzo dla mnie odległym aż do zeszłego roku, kiedy to staliśmy się posiadaczami Golfa starszego ode mnie. Z resztą, kiedy zaszłam w ciążę okazało się, że nagle jakby nogi mi urwało i trzeba było mnie wozić, każdy ze znajomych oferował podwózkę i nie przyjmował odmowy. W taki oto sposób przybrałam w ciąży ponad dwadzieścia kilogramów. Jadłam i tyłam, bo od siedzenia na tyłku kilogramy przecież nie uciekają.

Pamiętacie jakie miałam plany poporodowe? Biegać, ćwiczyć, kalorie liczyć... tia. Skończyło się jak zwykle na słomianym zapale i kilku nieudanych podejściach do Chodakowskiej i Mel B. Kilka razy też biegałam. Tylko kilka, bo zawsze jakieś "ale" było. Waga stała w miejscu, szafa była zapełniona ciuchami, w które się nie mieściłam i a moje samopoczucie było... szkoda gadać.

Nagle w jednym czasie zbiegła się awaria samochodu, jego ubezpieczenie i przegląd, więc byliśmy chwilowo bez auta. Moje wybawienie!
Zaczęliśmy się z Don Filipkiem częściej chustonosić i w sumie gdziekolwiek się wybierałam, szłam z prawie dziesięciokilogramowym obciążeniem. Nagle też łatwiej było mi się umawiać z ludźmi. Gdzieś w psychice miałam zakorkowane przeświadczenie, że gdziekolwiek się wybieram, muszę podjechać samochodem (zaiste genialne, biorąc pod uwagę, że sama nie mam prawa jazdy ^^'), więc często przekładałam spotkania i różnego rodzaju wyjścia tak, żeby mógł mnie podwieźć K. Auto zdechło - ja się uwolniłam od tego głupiego myślenia!

Wrócił mi nawyk docierania do celu piechotą i jest mi z tym bardzo dobrze. W końcu udało mi się wcisnąć w spodnie i spódnice sprzed ciąży, co było największą moją bolączką od porodu. Czuję się lepiej, mam więcej energii i mniej kilogramów na liczniku. Same plusy! :D
Porzucajcie więc swoje auta i sio na spacer!

Od poniedziałku K. jest na L4. Wziął sobie za cel w tym czasie zajmowanie się synem, żebym ja mogła odpocząć. Zwłaszcza, że mnie też przydałoby się L4.
Patrzę na tą relację ojciec - syn i nie mogę przestać się uśmiechać. To jest zupełnie inny poziom relacji niż mama - dziecko. Nie ma płaczków co kilka minut, ciągnięcia za nogawkę co chwila czy grzebania rękami pod koszulką.


Dużo w tym wszystkim radości, swobody i dobrej dawki szaleństwa. K. zawsze potrafi rozbawić naszego syna. Wystarczy, że się pojawi w zasięgu jego wzroku i Filipko już się śmieje. Kiedyś wydawało mi się, że tatowe zabawy są zbyt agresywne, rozszalałe i nie do końca bezpieczne. Byłam trochę przewrażliwiona (no dobra, bardzo!) i co chwila korygowałam K. pokrzykując: "nie tak mocno!", "nie obracaj nim tak!", "krzywdę mu zrobisz!" itp. Musiało być frustrująco.
No, ale wiecie jak to jest:


Filipko  tatę prowokuje. Otwarcie, czasami trochę agresywnie, ale zawsze z szerokim uśmiechem i spojrzeniem żądnym przygody. Bo oni mają swoje przygody. Takie, których ja nie umiem zapewnić dziecku swemu. One po prostu muszą być z tatą, bo ze mną... ze mną się kończą na przytulankach bardzo szybko ;)
Kiedy Don F. chce się bawić, podchodzi do K. i macha głową w stylu "what's up?". Każe się ganiać po pokoju, ucieka jak szalony, daje się też złapać i wywijać we wszystkie strony.
Śmieje się przy tym niebywale głośno! Czasami kiedy gotuję coś w kuchni słyszę salwy śmiechu, tupanie rąk i nóg, piski i radosne okrzyki dobiegające z piętra, Doskonale się ze sobą czują, dogadują.

Widzę jak K. zapewnia naszemu synowi zupełnie inne emocje. Jak uczy go rzeczy i zachowań, których ja nigdy bym go nie nauczyła. Ja, matka, jestem bardziej zachowawcza w wielu kwestiach, zdroworozsądkowa i odpowiedzialna ponad miarę. K. jest swobodny, radosny, czasem trochę ekstremalny, a przy tym ciepły i opiekuńczy. Widzę, jak niezbędny dziecku jest tata...