Jesień dla mnie jest mocno paradoksalna. Z jednej strony dużo więcej chce mi się działać niż na przykład latem czy zimą, a z drugiej mam ochotę owijać się kocem, popijać gorącą czekoladę i czytać książki, pisać, albo robić coś twórczego. Może to dlatego, że nadal jest całkiem ciepło w ciągu dnia, a wieczory sprzyjają grzaniu się przy kominku, kiedy temperatura mocno spada. 

Jesienią dopada mnie też najwięcej zachcianek. Mam ochotę na kupowanie, remontowanie, przebieranie czy zmienianie wszystkiego wokoło. Na dodatek już od jakiegoś czasu chodzi za mną atmosfera świąteczna, słucham od jakiegoś czasu płyty Kim Walker-Smith "When Christmas Comes" na Spotify i próbuję opierać się chęci pieczenia pierników i rozwieszania lampek w domu ;) 

BEŻOWY PLED | SZARY KOC W WARKOCZE | POŚCIEL "SŁOMA" | SZARA LNIANA POŚCIEL

Mam w domu deficyt ciepłych koców, a takie dziergane, wełniane marzą mi się szaleńczo. Rozważam nawet opcję nauczenia się szydełkowania albo dziergania na drutach żeby zrobić taki koc któregoś dnia. Po pierwsze te koce są piękne i cudownie wyglądają nawet leżąc zwinięte w kącie, a po drugie, jeśli są wełniane, to są po prostu przyjemnie ciepłe. Czasami, kiedy siedzę do późna przy komputerze brakuje mi właśnie czegoś do owinięcia się, a kołdry Mężowi przecież nie zabiorę ;)

Ponadto pościel mi się marzy taka ładna. Nie wiem czemu, ale słomiany wzór urzekł mnie szaleńczo kiedy pierwszy raz zobaczyłam go u Wioli z  Milleniumagelifestyle. Z drugiej strony naczytałam się ostatnio o zaletach lnianej pościeli i wylądowała taka prosta, szara, minimalistyczna na mojej liście zachcianek. Czy ktoś z Was posiada może taką lnianą pościel i może potwierdzić, że jak się raz spróbuje to już się nie zamieni jej na inną? :)

TORBA ZIGN | KOWBOJKI BRĄZOWE | BOTKI MOTOCYKLOWE | CZARNA TORBA Z FRĘDZLAMI S.OLIVER | BRĄZOWA TORBA Z FRĘDZLAMI EVEN&ODD | KOWBOJKI JOHNNY BULLS | TORBA ZIGN SKÓRZANA 

Wzięło mnie totalnie. Długo się opierałam i ukrywałam z tym faktem, ale dłużej nie mogę - po prostu oszalałam na punkcie kowbojek! Podobają mi się tak maksymalnie, że przez dwa dni na Pintereście oglądałam tylko zdjęcia dziewczyn w kowbojkach. Do tego skórzana torba albo torba z frędzlami i jestem w niebie. 

Może to dlatego, że wzdycham skrycie do stylu życia Księżniczki w kaloszach albo Julii z bloga Szafatosi,pl , marzy mi się ranczo, przerzucanie siana i wyciąganie jajek z kurnika. Chyba muszę odpalić sobie serial "Córki McLeoda" ;)

CZARNY SWETER NOA NOA | GOLF YAS | SWETER KAMILLE Mads Nørgaard | SWETER KENNA MADS NORGAARD | RÓŻOWY SWETER CULTURE

Swetry to moja wielka miłość, zwłaszcza duże, oversize-owe, w których mogę się zatopić wręcz. Przy ostatnich porządkach w szafie zorientowałam się, że bida z nędzą nastała i został mi chyba jeden sweter. Nie wiem jak to się stało, gdzie się podziały wszystkie moje miłości, ale wniosek mam jeden - muszę się zaopatrzyć w coś nowego (w czym przy okazji zmieszczę brzuch, bo z tym coraz trudniej ^^). Cieszę się, że z moją konsumencką świadomością coraz lepiej, więc jest mi łatwiej wybierać rzeczy, z których na pewno będę zadowolona. Osobiście celuję w wełniane materiały (akurat Jestem Kasia napisała kilka słów o wełnianych swetrach, u Radzkiej możecie znaleźć informację o wełnach w Podstawach zimowej garderoby, a u Styledigger znajdziecie poradnik po świecie tkanin), bo są najcieplejsze i naturalne. Już mnie nie zwiedzie akryl na metce ;)

KUBEK LIS | KUBEK MUFFIN | KUBEK XXL - BE HAPPY | KSIĄŻKI AGNIESZKI MACIĄG | SIMPLE PLANNER | HAPPY PLANNER | KUBEK LILLADECOR

Kubków w domu nigdy za wiele! Zwłaszcza takich pięknych. Kubek z hasłem "padłaś, powstań, popraw koronę i zasuwaj" chodzi za mną już od dłuższego czasu, ale kubek "be happy" o gigantycznej pojemności skradł moje serce (mieści się w nim j e d e n litr!). Byłby idealny na nocne posiedzenia przy projektach albo przy książce. 

Książki Agnieszki Maciąg przykuwają moją uwagę od dawna, a "Smak Świąt" to pozycja, której nie mogę przepuścić. Jak wiecie nastrój na Boże Narodzenie dopadł mnie na początku października, więc czuję, że to książka idealna dla mnie. "Smak szczęścia" jest tak zachwalany, że najchętniej zgarnęłabym je w komplecie ;) 

Od jakiegoś czasu szukam plannera idealnego. Na Happy Planner trafiłam jakiś czas temu i urzekł mnie i z zewnątrz i wewnątrz, podoba mi się, że ma kilka opcji dopasowania, popycha nas trochę do wdzięczności i dostrzegania szczęścia, a poza tym jest przepiękny! Przypadkiem trafiłam też ostatnio na Simple Planner. Ten jest minimalistyczny, przejrzysty i elegancki. Zaintrygował mnie, bo może być właśnie tym, czego konkretnie potrzebuję, ale wciąż się waham. A może Wy macie jakieś swoje niezastąpione hity w tej kwestii? 

Włączam komputer, szybko scrolluję newsy i nie dalej jak pół godziny później zaczyna boleć mnie głowa. Próbuję przefiltrować całą masę sprzecznych informacji, które mnie zbombardowały, przesiewam je krok po kroku, dzień po dniu. 

Nagłówki krzyczą do mnie, że muszę być dobrą matką, nie mogę bić dzieci, ale klaps jeszcze nikogo nie zabił. Państwo mnie przekonuje, że z macierzyństwem muszę się pośpieszyć, ale społeczeństwo chce wieszać psy jak za wcześnie zechcę być matką. Przecież ważna jest kariera, stabilizacja, samorealizacja i spełnienie. Dopiero potem jakieś dzieci. 

Szumi mi w głowie. 

Jeszcze kilka lat temu próbowałam podążać za trendami, chciałam się dopasować do jakichś standardów, które same w sobie nie są zbyt wyraźne. Narzuciłam sobie wielką presję, żeby sprostać wszystkiemu: być dobrą mamą i dobrą żoną, zawsze dobrze wyglądać, schudnąć po ciąży, rozwijać się, angażować, nie zmniejszać tempa, a nawet przyśpieszyć. Próbowałam się wprojektować w wizję idealnej siebie, którą codziennie wciska mi ten świat. 

Skąd mogłam wiedzieć, że w efekcie ucierpi każdy aspekt mojego życia? 

W sumie mogłam się spodziewać. Ideały nie istnieją przecież.

Dziś scrolluję facebooka, co słychać u znajomych? 

K. robi karierę. Rozwija się, pracuje, spełnia się zawodowo na prawdę. Chodzi na imprezy, do kina, teatru i na koncerty. Z chłopakiem, z przyjaciółmi, sama. Nie jest żoną. Nie jest matką.

A. ma dwójkę dzieci i męża. Nie biega po pubach, po koncertach, kinach. Raczej po lekarzach aktualnie, jesień zaatakowała. Czyta książki córce, układa lalki do snu, stawia wieżę z klocków. Wieczorami czyta książki. Nie pracuje, jest na wychowawczym. 

P. ma męża i dobrą pracę. Kończy studia podyplomowe, myśli o kolejnych. Nie chodzi na imprezy, bo nie lubi, woli kameralny koncert, spektakl czy seans filmowy. Wieczorami czyta książki. Dzieci? Nie ma parcia. Może za kilka lat. 

Wszystkie są szczęśliwe. Mają różne priorytety i realizują się w tym, co robią. Mają swoje cele, swoje wartości i poczucie, że robią dobrze. I są tak różne, tak inne od siebie, i w tak innych miejscach swojego życia. 

Zrzucam presję z karku. 

Nie muszę być wszystkim.  

Sporo mi zajęło odkrycie, że moje szczęście nie leży w spełnianiu swoich wyobrażeń o życiu, ale w życiu stricte. W codzienności.

Moje spełnienie nie zależy od nowych ciuchów, prosto z butiku, ani od chodzenia na imprezy branżowe, firmowe, czy jakiekolwiek. Czuję się dzisiaj królową świata, bo udało mi się posprzątać pół domu i ciastka upiec. W dresie. Czułam się królową jak mi pomidory obrodziły. I jak latem nocami podlewałam ogród, żeby nie usechł na wiór. Jak pierwszy raz w życiu skosiłam trawnik albo odśnieżyłam chodnik przed domem. Czuję się jak superbohaterka, kiedy przeczytamy z Don F. dwie bajki przed snem, mycie głowy obejdzie się bez płaczu i zęby będą wyszorowane z każdej strony porządnie. Cieszy mnie gotowanie obiadu i pieczenie ciastek, robienie śniadania do pracy Mężowi i jego siostrze, myślenie o świętach mnie kręci. Kocham prowadzenie kościoła z moim Mężem, wszystkie obowiązki z tym związane, wszystkie przygotowania, poświęcone godziny, emocje i siły. 

Nie potrzebuję do tego milionów na koncie, sześćdziesięciu par butów, torebki od Chanel czy cotygodniowych wizyt u kosmetyczki. 

Mój mądry Mąż miesiącami powtarzał: "Ustal sobie priorytety, cele i je realizuj. Resztą się w ogóle nie przejmuj". W końcu dotarło. Już nie chcę łapać wszystkich srok za ogon, nigdzie nie pędzę. Nie biegnę. Mam swój rytm, swoje tempo i swój kierunek. 

Jestem współczesną kobietą. 

Jestem sobą.

Wpis powstał w ramach wyzwania "Tydzień z Save the magic moments".

Mam dziecko z tych aktywnych, biegających przez całą dobę, nie umiejących skupić się na tym, co do niego mówię i podejmujących ryzyko zdecydowanie ponad miarę. Rasowego chłopaka, ktoś by powiedział. Przyzwyczaiłam się już do tego, że obcy ludzie czasami biegną na złamanie karku, żeby ratować mojego syna przed - w ich wyobrażeniu - katastrofą. Albo do tych uwag tysięcy, że spadnie, przewróci się, uderzy, zrobi sobie krzywdę - "A fe, matka wyrodna". A ja z tych przejmujących się jestem, co później mielą w mózgu te komentarze przez trzy dni i zastanawiam się ciągle, czy na pewno nie pozwalam na za dużo? Czy mnie opieka socjalna nie będzie potem ścigać, że dziecko z rozbitą głową/ręką/czymkolwiek? Ostatni, dwutygodniowy guz też mi wstrząsnął światem, czy nie za duży ten mój luz.

A potem sobie przypominam swoje obdarte kolana, rozerwane udo i poobdzierane nogi podczas upadku z drzewa, i palec zamknięty w drzwiach, i zderzenie twarzą z metalową huśtawką.

I patrzę na inne dzieci, które nie umieją wejść na drabinkę, karuzelę, czy do piaskownicy bez pomocy rodzica, widzę te wiszące nad nimi oczy kontrolujące każdy krok. te komendy słyszę: "tu nie", "tam nie", "tego nie dotykaj". Wtedy sobie myślę, że chyba jednak wszystko z nami w porządku.

Usłyszałam kiedyś, parafrazując lekko: "Moje dziecko to taka łajza, zęby by wybił jakby sam się wspinał." Moje dziecko też było "łajza". Raz spadł na twarz z kanapy. Dowiedział się wtedy, że nie warto się rzucać w "przepaść". Bolało, wiem. Jego fizycznie, a mnie mentalnie, ale przeżyliśmy to wspólnie. Dwa razy spadł ze schodów i nie raz zaliczył schody "twarzą", Dostał raz karuzelą w twarz. Przewrócił się niezliczoną ilość razy, a raz wyciągałam mu ponad dwadzieścia drzazg z dłoni.

To wszystko i wiele więcej to części składowe dzisiejszej samodzielności mojego syna. Muszę zacząć szukać siwych włosów już chyba, bo średnio kilka razy w tygodniu zamieram w bezruchu z jego powodu. Bo na przykład próbuje kroić nożem ziemniaki. Największym nożem. Tasakiem wręcz.  Ze stoickim (czyli na totalnym bezdechu) spokojem idę z nim na ugodę: "Kochanie, to ja wymienię Ci tylko nóż na inny, będzie Ci wygodniej".

Wypadki się zdarzają w najmniej oczekiwanym momencie. Na przykład córka Marysi i Michała Góreckich złamała nogę w łóżeczku, między szczebelkami. Nie w górach, nie w lesie, nie na placu zabaw, ani nawet nie na schodach. W łóżeczku.

Nie jestem zwolenniczką pozwalania dziecku na robienie sobie krzywdy, co to to nie. Nie jestem też nieczuła na jego krzywdę. Po każdym większym upadku mojego syna sama przepłakałam dobre pół godziny. Z nerwów, stresu, samopotępienia. Po upadku ze schodów trzęsłam się jak osika i myślałam, że będę musiała wzywać zespół do reanimacji dla mnie, tak mi serce waliło.

Przeprowadziłam ze swoim synem setki rozmów na temat chodzenia po schodach, wchodzenia na blaty, skakania po kanapach. Wie, gdzie i kiedy może zrobić "bam", i gdzie "ała".

Nie wiem, czy byłabym bardziej sadystką, czy bardziej masochistką gdybym wprowadzała i sprowadzała swoje dziecko po schodach za każdym razem, bo on je pokonuje jakieś sto razy dziennie.  

Dzisiaj mój syn sam odkurza, zamiata (ciężko to nazwać efektywnym zamiataniem, no ale zawsze to coś), składa i wynosi talerze i kubki do kuchni (pokonuje przy tym schody) i wrzuca do zlewu, smaruje kanapki masłem, chodzi sam do łazienki myć ręce i zęby, sam wchodzi do wanny i się kąpie... strasznie dużo rzeczy robi sam i ciężko mi to nawet wymieniać, bo to dla nas naturalna sprawa, ale nie kosztowała nas dość sporo. Przede wszystkim nerwów, które trzeba było trzymać na wodzy (i nie rzucać się sprintem żeby dziecko ratować) i stresu przy awaryjnych sytuacjach (wyciągaliście kiedyś 20 drzazg z dziecięcych rąk?). Dodatkowo kosztowało nas to z 10 potłuczonych szklanek, pięć talerzy, kilka misek. Pozrywane pomidory z ogródku, wyrwane krzaczki, zalane rośliny, taras cały w ziemi, sprzątanie trwające dwie godziny zamiast piętnastu minut. Ale wszystko to, nawet upadki, krwawiące wargi i rozbite kolana były warte tego, czego dzisiaj doświadczamy.

Moja recepta na samodzielność małego człowieka to dwa słowa: "Pozwalam mu". Obrazek Niewiadomskiej oddaje w stu procentach całą tę ideologię.

Nie jestem kosmetykowym szaleńcem. Przyznam nawet, że jest mi bardzo łatwo odmówić sobie zakupu kosmetyków, z kolorówki posiadam niezbędne minimum, a kremów używam jak na lekarstwo. Za to dawno temu miałam tony kosmetyków, na prawdę: T O N Y. Walało się to to po całym domu, nieużywane, nigdy nie tknięte. Jakieś kremy ujędrniające, redukujące cellulit, nawilżające, matujące, dziesięć rodzajów szamponów i żeli pod prysznic itp. Kiedy jeszcze walczyłam jak szalona z trądzikiem to miałam jakieś pianki do twarzy, kremy na trądzik, a każde z innej parafii. Aż w końcu przejrzałam na oczy i stwierdziłam, że za dużo tego u mnie, a kompulsywne zakupy kosmetyczne robią więcej szkody niż pożytku. 

Dzisiaj staram się nie kupować kosmetyków, które nie są mi do niczego potrzebne. Nie kupuję też pełnowymiarowych produktów, których nie znam. Na całe szczęście coraz więcej marek produkuje miniatury, dzięki którym można się zorientować czy coś nam służy czy nie. 

Dlatego nie spodziewajcie się zatrważającej częstotliwości wpisów z tej serii, na pewno nie raz w miesiącu, bo kupuję produkty dużo rzadziej, chyba że wpadnie mi coś w ręce ewidentnie godne polecania. 

#1 Krem do rąk TOŁPA Czerwony Ryż

Ogólnie nie lubię kremów do rąk. Po większości mam wrażenie, że ręce mi się kleją, że są jakieś takie... nie moje. Krem Tołpy kupiłam w wersji mini (dzięki Bogu za miniatury!), na próbę. I tak się wypróbowaliśmy, że jest stałym elementem w torebce, bo używam go najczęściej gdzieś w trasie, jadąc autobusem albo siedząc w poczekalni u lekarza. Ma wszystko to, czego szukam - lekko nawilża, ale nie jest tłusty i nie pozostawia po sobie śladu. Szybko się wchłania, ładnie pachnie i na prawdę odżywia skórę. Nawet stosując go nieregularnie (na zasadzie - jak sobie przypomnę) widzę różnicę na moich przesuszonych, zniszczonych dłoniach. Zdecydowanie na plus, choć zastanawiam się jak sobie poradzi zimą ;)

#2 Szampon zapobiegający wypadaniu włosów - Plus dla Skóry

Z marką Plus dla Skóry zetknęłam się pierwszy raz podczas spotkania dla blogerów w Sosnowcu, na którym też dostałam pakiet produktów marki. Do wielu kosmetyków podchodzę raczej ostrożnie, zwłaszcza do kremów do twarzy i do szamponów, ponieważ wiem, że niektóre mogą zrobić mi więcej krzywdy niż pożytku. 

Po przeanalizowaniu składu szamponu (nie żebym się jakoś wybitnie znała, ale czytam bloga Anwen ^^) stwierdziłam, że nie jest najgorzej i mogę spróbować. Od pierwszego mycia włosy stały się bardziej lśniące, mocniejsze, a jednocześnie bardziej lekkie. Do tego stopnia, że wiele osób w moim otoczeniu pytały mnie, co zrobiłam z włosami, bo wyglądają o niebo lepiej. Stosuję go na zmianę z szamponem Babydream i jestem niesamowicie zadowolona. Dodatkowo jest bardzo wydajny, na moje gęste głosy wystarcza mi porcja szamponu wielkości złotówki.
Minusem niestety jest butelka, która mimo że ładna, to zrobiona jest z bardzo twardego plastiku przez co ciężko jest wycisnąć szampon o na prawdę gęstej konsystencji. 

Włosy nie przestały mi wypadać, ale nie jestem w tym przypadku miarodajną osobą, ponieważ lecą mi garściami od początku ciąży. No, teraz może półgarściami, ale nadal lecą. 

#3 Krem do cery odwodnionej - Plus dla Skóry

Ten krem bardzo mi pasuje. Mam skórę miejscami mocno przesuszoną, a miejscami tłustą, a on radzi sobie świetnie z całością. Twarz nie błyszczy się po nim, bo nie jest tłusty i na prawdę czuję, że odżywia skórę twarzy. Często stosuję go przed zrobieniem makijażu. 

Jednym ze składników kremu jest mocznik przez co na początku dziwnie się czułam, kiedy po nałożeniu mrowiła mnie skóra. Teraz to nie jest już żadnym problemem, kwestia przyzwyczajenia ;) 

Produkty Plus dla Skóry można kupić tylko w aptekach, a i też nie wszystkich. To poniekąd przekonuje mnie dodatkowo do tej marki, bo to nie jest już jakiś-tam drogeryjny produkt.

(Tutaj możecie podejrzeć składy, zrobiłam zdjęcie opakowania) 

Ja osobiście polecam bardzo, bo wiem, że zostaną ze mną na dłużej. 

#4 Tusz do rzęs Max Factor 2000 Calorie

Hit. Prawdziwy hit! 

Z tuszami mam zawsze spory problem, bo często moje rzęsy nie wyglądają po nich na pomalowane. Potrzebuję dobrego podkręcenia i niezbyt ostrego pogrubienia, a tusz od Max Factor mi to daje. Mogę nawet śmiało stwierdzić, że nieźle tuninguje mi spojrzenie, bo moje jasne rzęsy po maźnięciu tuszem wyglądają na dwa razy dłuższe, gęste i ładnie wywinięte. 

Szczoteczka nie jest silikonowa, ale dla mnie to plus. Mam wrażenie, że silikonowe szczoteczki robią mi z rzęs druciki. 

#5 Kohl 

Ten czarny proszek to kohl - czarna jak węgiel mieszanka ziół z krajów arabskich. Ja swój dostałam od przyjaciela z Tunezji. Kohl stosuje się jak kredkę do oczu - stąd arabki mają to czarne, hipnotyzujące spojrzenie! Zwęża naczynia krwionośne, przez co białka są bardziej białe i można go stosować również jako lekarstwo na zapalenie spojówek czy jęczmień. Sama natura ;)
Jego nakładaniu towarzyszy dziwne uczucie takiego chłodnego, lekkiego szczypania, ale to efekt oczyszczania oka. Ja jestem zachwycona, bo spojrzenie dzięki niemu jest głębokie, a jednocześnie naturalne. Jest niesamowity i dużo lepszy niż zwykła kredka. 

Ostatnio nagromadziło mi się trochę owoców, których nie byliśmy w stanie przejeść, więc postanowiłam zrobić z nimi jakąś słodkość. Padło na babeczki, zwłaszcza że mam małego człowieka, który kilka razy dziennie pyta czy zrobimy ciastka ;) 

Są to babeczki z serii "co się nawinie", albo wręcz z serii "odpadkowej", bo użyłam do nich wszystkich owoców, które były wręcz przejrzałe i jeszcze chwila, i nie nadawałyby się do niczego. Padło u mnie na banany, śliwki i jabłka, ale można tam śmiało wrzucić coś innego. Sama planuję wersję z suszonymi owocami (morele, daktyle, żurawina), a marzą mi się w wersji z jeżynami.

Na dodatek nie ma tu ani grama cukru (w końcu mój syn ma detoks cukrowy!), są banalne w wykonaniu i są przepyszne!

SKŁADNIKI: 

♦ 225g mąki

♦ 2 łyżeczki proszku do pieczenia

♦ 2 jajka

♦ 50g roztopionego masła

♦ 175ml mleka

♦ 100ml miodu (dałam dużo mniej, po prostu do smaku)

♦ 1 łyżeczka startej skórki z pomarańczy (ja dodałam z grejpfruta)

♦ 1 łyżeczka cynamonu (tego też dodałam mniej, bo mój mąż niezbyt przepada)

♦ ok. 500g owoców 

PRZYGOTOWANIE:

Wymieszać suche składniki (mąka, cynamon i proszek do pieczenia). W drugim naczyniu wymieszać mokre: roztrzepać jajka, dodać do nich masło, mleko, miód i wymieszać, po czym przelać do suchych i wymieszać. Byle jak, byle rozbić grudki mąki, dodać owoce i wymieszać do połączenia składników. 

Masę przekładać do foremek na muffinki i piec około 20-25 minut w 180 stopniach. 

Uwaga ode mnie: Powinno wyjść około 12 muffinek, ja zrobiłam więcej i bez formy do babeczek, po prostu w papilotkach, dlatego wyszły z nich takie płaskie deski. Nie wyrastały mi w górę tylko we wszystkie strony i taki efekt ;) Zwłaszcza, że nigdy nie wiem ile dokładnie nałożyć masy do papilotki i zawsze nakładam za mało ;) ciągle się uczę!

Nie jestem asem organizacji ani porządku i przyznam, że w szafkach z ubraniami jest u mnie zazwyczaj największy bałagan (chociaż nie... gorzej jest tylko na stercie wypranego i nieposkładanego prania ^^), jednak w szufladach z ubraniami mojego syna panuje raczej systematyczny porządek. Miałam to szczęście, że jeszcze zanim urodził się Don Filipko trafiłam w internecie na filmik o sposobie składania ubrań i ich przechowywania, który wydał mi się idealny dla dziecięcych ubranek! 

Metoda (co się nazywa KonMari) tak mi się podoba, że mam ochotę wyrzucić wszystkie szafki i kupić wielką komodę, żeby ubrania moje i mojego K. również były w takim porządku. 

Jak widać ubrania Don Filipka są poukładane kolumnami i każda kolumna to inny rodzaj ubrań. Jest kolumna ze spodniami (a nawet dwie, bo spodnie po złożeniu dość sporo miejsca zajmują), kolumna ze swetrami i z bluzami, jest kolumna z bluzkami z długim rękawem, osobno kolumna z bluzkami z krótkim rękawem, osobno mam ułożone body i jeszcze jedna kolumna z piżamami. 

Rozważam naklejenie naklejek na brzeg szuflady z napisami co jest gdzie, żeby innym domownikom łatwiej było wybrać odpowiednie rzeczy. 

Na tym zdjęciu niestety nie widać, ale głębiej w szufladzie, za piżamami, stoi metalowa puszka po czekoladkach, w której przechowujemy skarpetki. 

Geniusz tej metody polega na tym, że ubrania po odpowiednim złożeniu same stoją, więc nawet jeśli ubywa ubrań to pozostałe nie zaczynają się przewracać i nie powstaje z tego powodu bałagan. A nawet jeśli szarpniecie mocniej szufladą ( u nas to notoryczne, kiedy Filipko zamyka szuflady) i taki niepełny stosik się przewróci to jeden ruch ręką stawia go z powrotem do pionu i wszystko wraca do normy. 

Drobne rzeczy i bieliznę przechowuję w torebkach prezentowych. Dobrze czytacie ;) Po naszym ślubie zostało nam tak dużo torebek po prezentach, że nie wiedziałam przez długi czas co z nimi zrobić, aż wpadłam na pomysł, żeby wykorzystać je w szafie. I używam ich nie tylko do przechowywania Filipkowej bielizny, ale również swojej i męża. Każdy typ bielizny ma swoją torebkę. W ten sposób nic się nie miesza, nie gubi i łatwo znaleźć to, czego się szuka, bo można torebkę po prostu z szafy wyjąć i przeszukać, jeśli szukamy na przykład konkretnego modelu skarpetek :)

Torebki można też przechowywać w szufladach, gdzie faktycznie łatwiej z nich korzystać niż w szafce. Jeśli są zbyt wysokie wystarczy je przyciąć na odpowiednią wysokość. Ja jednak swoje torby trzymam w szafce, Filipa z resztą również z dwóch prostych powodów: po pierwsze nie zmieściły mi się do szuflad z ubraniami Filipa, a po drugie Filipko miał swego czasu etap wywalania wszystkiego jak leci z szuflady, a nie miałam zbyt wielkiej ochoty na ciągłe sprzątanie rozwalonych po domu skarpetek czy majtek i tak już zostało.

Taki sposób przechowywania ubrań dziecka ma jeszcze jeden plus: dziecko samo może wyciągnąć sobie ubranie. Jestem zwolenniczką dziecięcej samodzielności, więc jest to dla mnie spory atut. Musieliśmy przeboleć ten czas, kiedy próbował wyciągnąć z szuflady wszystko po kolei, ale dziś wie, gdzie co ma poukładane i bez problemu wyciąga swoje ubrania nie robiąc przy tym bałaganu. To doskonała opcja, zwłaszcza teraz, kiedy jestem w ciąży i schylanie się mi  nie służy. Proszę syna, żeby przyniósł skarpetki i bluzę, a on wyciąga swoje konkretne ubranie i obie strony są szczęśliwe ;) 

Jak nauczy się jeszcze układać ubrania z powrotem do szuflady to już będzie high life!

Poniżej łapcie dwa filmy na YT prezentujące sposoby składania ubrań w ten sposób. Wiecie, że można tak poukładać nawet stringi?!