Mojemu bratu i jego dziewczynie młodszej o 5 lat (ma 16 lat) za kilka miesięcy urodzi się dziecko. Są w takiej sytuacji, że praktycznie nie będzie miał kto im pomagać, ona będzie musiała pewnie na jakiś czas zrezygnować ze szkoły. Ale czy to wina dziecka? Przecież ono nie prosiło, żeby teraz przyjść na świat. Kobiety poddają się aborcji, bo uwaga! "dziecko przeszkodzi w planach, dziecko zniszczy życie". A to nie dzieci są za to odpowiedzialni tylko rodzice. Sami niszczymy swoje życie, sami podejmujemy decyzje i musimy ponosić ich konsekwencje.
Gdy byłam mała zdarzało mi się usłyszeć, że przeze mnie mamie nie wyszło to czy tamto, nawet że marnuję jej życie, ale ja wiem że to nie mogła być moja wina. Dzieci mogą wnieść dużo pięknego do naszego życia, tylko trzeba się nauczyć na nie odpowiednio patrzeć :) i pracować nad sobą.
Zgadzam się z całym Twoim postem :)

Nie mam jeszcze dziecka, a więc i doświadczenia nie mam, ale w 100% się z Tobą zgadzam. Myślę nawet, że dziecko nie tylko w niczym nie przeszkadza, ale wręcz stwarza nowe możliwości i okazje :) Tylko to taka prosta wymówka na wszystko "przez dziecko".

Amen, Angelika, amen! Nie mam nic do dodania.

Jesienny spacer po niedzieli?

Ja tez podpisuję się pod Twoim wpisem obiema rękami!

Mam dziecko.
Pracowałam i studiowałam do 9 miesiąca, skończyłam szkołę, kurs, spotykam się z przyjaciółkami.
Ćwiczę, realizuję pasje, myślę i robię pierwsze kroki do własnej działalności.
Ale jednak czasem łapię się na tym, że obwiniam syna za coś, co zrobił nieświadomie. Lub czemu nie jest kompletnie winny.
Moja wina. Świetny tekst!

Bardzo ważny wpis, ale myślę, że nie tylko w kontekście dziecka. Ja kiedyś obwiniałam o wszystko chorobę, ale kurczę, jakby się uprzeć, to to nie jest tak, że choroba nie pozwoliła mi gdzieś wyjść, ewentualnie mogłabym się uprzeć i gdzieś wybyć mając 32 stopnie, ale dokonałam wyboru - bezpieczniej dla mojego zdrowia jest sobie odpuścić.
Bardzo się cieszę, że stworzyłaś taki artykuł!

A ja bardzo często slyszalam tekst w stylu "po urodzeniu dziecka wszystko się zmienilo w naszym malzenstwie" i chodzilo tu o roztania, rozwody i inne problemy. Przez takie zdania sama wstrzymalam się z checia posiadania dziecka bo się po prstu wystraszylam.

Polecam artykuł dalej - powinna go przeczytać każda matka, Ludzie mają zwyczaj zrzucania winy na drugą osobę, tak by mieć czyste sumienie. Jednak nie tędy droga. Popieram!

Polecam artykuł dalej. Świetnie napisane.
Macierzyństwo to ciezka szkoła życia. Dobrze ze nie jest tak słodziutko i kolorowo.
dzięki za ta notkę!

Nie pamiętam czy już to pisałam, ale postuluję o przycisk do fejsa like/share bo nie mam w co kliknąć :D Świetny post godny posyłania dalej!

Ja również udostępniam artykuł, bo jest szczery aż do bólu i opisuje wszystko to, co i ja odczuwam wobec dzieci. Nie mowie, że nie popełniałam błędowi i że jestem idealna matka (takie nie istnieją!!) - ja również od czasu do czasu przyłapywałam się mówiąc do dzieci "to twoja wina", ale minute później gryzłam się w jerzyk i tłumaczyłam maluchowi, że mama pomyliła się (rozmowy zawsze dobrze robią moim dzieciakom).
A fragment związany z małżeństwem (lub byciem w związku - we Francji więcej osób teraz pozostaje w związkach niż bierze ślub) i dbaniem o to, popieram w 100%.
Pozdrawiam cieplutko,
Ula

Cudny tekst! Chyba dotknęłaś istoty ogólnego problemu życiowej odpowiedzialności każdego z nas. Mam nadzieję, że każdy rodzic go przeczyta i wyciągnie coś dla siebie :)

Świetny tekst! mam nadzieję, że skłoni wiele osób do zastanowienia się nas własnym postępowaniem. Buziaki i uściski dla Filipka :)

Żelka, kocham Cię za Twoje podejście i za to, że masz odwagę napisać, że Ciebie też to w jakimś sensie dotyczy, bo złapałaś się na podobnym myśleniu. Dodam ten tekst do swojego spisu :)

Bardzo dobry tekst, ja rozpatrywałabym go nawet w odniesieniu do wszelkich innych obszarów, nie tylko macierzyństwa. Pierwsza reakcja większości z nas, gdy coś idzie nie tak: "to jego, jej wina". A tak naprawdę bardzo rzadko jest to prawda. Zazwyczaj to my odpowiadamy za to jak wygląda nasze życie. I nie chodzi o to, by od teraz zacząć za wszystko się obwiniać, tylko żeby przyswoić sobie moim zdaniem bardzo optymistyczny wniosek, że to MY mamy wpływ na swoje życie i jesteśmy odpowiedzialni za jego kształt. Nie inni. :)

czasem po prostu lepiej znaleźć na coś wymówkę, niby racjonalną, a nie mieć pretensji do całego świata tylko do samego siebie :P

Jako matka 3letniej córki nie mogę się z Tobą zgodzić. Czemu? Już argumentuję :)

"Nie skończyłam szkoły przez ciążę/urodzenie dziecka."

Mam dziecko i wiem ile jego utrzymanie kosztuje. Wiele osób musi zrezygnować z nauki żeby iść do pracy/ zostawać z dzieckiem. 'Przecież istnieją przedszkola, żłobki, opiekunki' No cóż... Nawet publiczne instytucje to ogromne kwoty, zwlaszcza, że działają jedynie od poniedziałku do piątku więc jeżeli zdecydujemy się kontynuować naukę nie jesteśmy w stanie pracować. 'Rodzice, rodzina?' No cóż, nie każdy lubi dzieci i nie każdy lubi z nimi zostawać. Mi nikt z dzieckiem zostawać nie chciał, musialam płacić horrendalne kwoty za opiekunkę (800 zl + 400 zl za dojazdy na uczelnie). Przykro mi, ale nie każdego na to stać. Nie każdy ma opiekę w weekend żeby ukończyć choćby studia zaoczne (już nie wspominając o ich kosztach). Trzeba niestety pamiętać, że coraz większą część spoleczeństwa stanowią ludzie samotnie wychowujący dziecko. I co z takim maluchem? Zostawić w domu? Niestety, ale tutaj Twoje oskarzenia względem matek, które 'przez dziecko' nie ukończyły edukacji są bardzo krzywdzące. Jednak trzeba pamiętać, że to nie dziecko samo w sobie jest winne braku ukończenia edukacji, a raczej koszt jego utrzymania oraz nauki.

"Upuściłam przez ciebie telefon/wylałam wodę/potłukłam wazon itp."

Nie zawsze jest to efekt bycia niezdarą, Czasem dziecko jest spokojne, bawi się, rysuje czy ogląda bajki, a Ty sprzątasz/robisz cokolwiek. I nagle ten sam aniolek zaczyna się na Ciebie rzucać jak oszalały. Trzebaby bylo mieć 10 rąk żeby cokolwiek ogarnąć. Ostatnio córka zalała mi laptopa, nie nadaje się już zupelnie do niczego niestety. I można powiedzieć, że to moja wina, bo moglam nie trzymać w tym samym pokoju butelki z wodą, laptopa i dziecka.. a co jak się ma jeden pokój? Nie chodzi tu o to, żeby obwiniać dziecko, ale niestety taki maluch NIESWIADOMIE sam niszczy czy też powoduje niszczenie rzeczy. Kwestia obwiniania, jest bezsensowna, bo wiekszosci dzieci i tak jest wystarczająco przykro jak widzą, że coś zrobiły nie tak.

"Przez dziecko przestałam się widywać z przyjaciółmi"

Często jest tak ponieważ... przyjaciele zwyczajnie nie lubią dzieci ;) i to nie ich wina, nie każdy musi dzieci kochać i nie wolno nikogo do tego zmuszać. I nie każdy ma z kim zostawić dziecko żeby wyskoczyć do koleżanki. Nie każdy ma 'dzieciatych' znajomych, a niektórzy mają wcielone diabły i nie chodzą nigdzie bo zwyczajnie mają dość tego, że zamiast porozmawiać w jakikolwiek sposób muszą latać za dzieckiem, żeby nie rozwalilo komuś mieszkania. Życie ;) pozostaje znalezienie nowych, dzieciatych znajomych

"Przez dziecko rozpadło się moje małżeństwo"

Tu akurat się zgadzam w pełni :)

I nie chodzi mi tu o obwinianie dziecka w jakikolwiek sposób, bo tego popierać nigdy nie będę. Jednak posiadanie maleństwa, zwlaszcza kiedy samotnie się je wychowuje, powoduje całe mnóstwo sytuacji, które uniemożliwiają zrobienie czegoś. Choćby wspomniana kwestia masła- jestes w sklepie z całą listą i marudzącym/rozbrykanym/ciagnacym za rekaw/sciagajacym z polki rzeczy/ gadajacym i oczekujacym uwagi dzieckiem. Jedyne o czym myślisz, to żeby jak najszybciej opuścić to miejsce tortur (strach, że zaraz coś zrzuci z półki, cokolwiek) i zwyczajnie przez to zachowanie dziecka wylatuje Ci z głowy to głupie masło. ALbo stoicie tyle czasu w kolejce a dziecko juz naprawde nie wytrzymuje to nie bedziesz torturowac jego, siebie i innych klientów tylko po prostu wychodzisz. Bez masła. Życie nie jest ani czarne ani białe i niestety dziecko nie pozostawia wszystkiego bez zmian. No chyba, ze ma sie cudowne babcie, ciocie do opieki i mnostwo pieniedzy ;)

Fanta :P

Dziecko nie jest przeszkodą. Dziecku wiele się wybacza. Bo jest dzieckiem. Uczy się wszystkiego. I nawet jeśli samo nabroi to jest jego droga edukacji. Mam nadzieję, że nigdy nie obwiniałam dzieci za niewypitą we właściwym czasie kawę czy inne bzdety. Wiem jednak, że w chwili załamania, złości i bezsilności człowiek mówi coś czego normalnie by nie powiedział.

Zgadzam się z Tobą

Piękny tekst mądrej Mamy! Żeby więcej było rodziców z takim podejściem...

Dobry tekst, Żelikowska. :)

super napisane, oby tak dalej !

Idealne. Bedę tu częściej zaglądać. :) Sama prawda z tym powtarzaniem 'przez'... Bo z drugiej strony, co to za dorosły, co zwala winę na dziecko? Telefonu nie może utrzymać? Herbaty zrobić o odpowiedniej porze?

więcej takich matek, amen.

Zgadzam się w 100% zwłaszcza z dwoma ostatnimi punktami. Sama jestem mamą od 10 dni i już mam ochotę wyjść gdzieś, spotkać się ze znajomymi i na pewno nie w głowie mi wtedy gadki o kupkach itp. Za męża też bym się chętnie zabrała nocną porą więc ...źle nie jest;) Co do obwiniania dziecka to póki co mogę powiedzieć inaczej - dzięki dziecku 2 dni temu zrobiłam remanent w szafie, wczoraj zrobiłam obiad, a dziś upiekłam ciastka. Po prostu każdą chwilę wolną gdy mała śpi staram się wykorzystać w 100% i od razu robota idzie lepiej:)

Oj. Mi strasznie serce pęka jak słyszę jak rodzic czy opiekun drze (tak dokładnie DRE twarz) na 4-letnie dziecko, które się kręci, poszturchuje, lub kiedy zwala winę na nie za swoje niedociągnięcia, błędy. To, że jestem pedagogiem z wykształcenia wzmaga we mnie to uczucie jeszcze bardziej i mam czasem ochotę chlusnąć takich ludzi w twarz. Dramat jakiś.

Bardzo dobry tekst :) Co prawda czasem też łapię się na tym że tak mówię ale moje dziecko jest dla mnie najważniejsze na świecie i nie zamieniłabym faktu że pojawiło się na świecie na nic innego.

Przede mną te wyzwania dopiero. Wiem jednak na tę chwilę, że chciałabym zachować pewne nawyki i nie zatracić siebie zarazem. Z pewnością wiele w życiu się zmieni, myślę jednak, że to kwestia organizacji i chęci. Jestem wyczulona np. by nie zadręczać 'niedzieciatych' znajomych (i niezainteresowanych dziecięcym tematem) wynurzeniami na temat bobasa. Będę mieć raczej możliwość wyjścia gdzieś z kimś znajomym, gdyż przez 2 godziny maluchem zajmie się mąż bądź teściowa jedna czy druga;) No i artykuł dał do myślenia: muszę pamiętać by nie tłumaczyć się maluchem i nie obwiniać za zło tego świata;)